Allahın yoxluğu kainatda
tek qalmaq qorxusu yaradır içimde.






Artıq Yer-Göy birdi mene,
Yoxdu bir kimse, unutdum.
İsa, Musa, Mehemmedden,
Ne bilirdimse, unutdum.


Men kimem, kim mene baxır?!
Neyim var, ne qurum axı?
Kimi çağırıram axı,
Kimse yoxdu, kimse, unutdum.


Belke Yer Göyde bir ada,
Onda, ne işim var burada.
Men bir, üç, beş, yeddi, ya da
Kimdim, neydimse, unutdum.


Denize, çaya baxıram,
Güneşe, aya baxıram.
Bir sirli qapıya baxıram,
Açıb girdimse, unutdum.


Qüdsde ağlayan divardım,
Kebeye penah apardım.
Ordan da çarmıxa vardım,
Yoxam, vardımsa unutdum.


Cennet – yorğunluq yuxusu,
Cehennem – ateş, men de su...
Din de tek qalmaq qorxusu,
Qorxu dindirse, unutdum.


Artıq Yer-Göy birdi mene,
Yoxdu bir kimse, unutdum.
İsa, Musa, Mehemmedden,
Ne bilirdimse, unutdum.