kimi uzanıb; onun ancaq gözlerini bağlayıblar, onun ağıllı, qara gözlerini…, Ellerini ağ köyneyin üzerinde çarpazlayıblar ve onun çarpayısının her küncünde dörd şam yanır.
Men ona baxmağa, yerimden terpenmeye qorxuram, çünki şamın odu terpenir ve kölgeler onun sifetinde, sıxılı dodaqlarında oynayır ve onda mene ele gelir ki, onun cizgileri canlanır ve men inanmağa hazıram ki, o ölmeyib, indice oyanacaq ve öz cingiltili sesi ile mene uşaqcasına, nezaketli nese deyecek. Ancaq men bilirem ki, o ölüb, men ona baxmaq istemirem, çünki ümidin lezzetini ve teessüf acısını dadmaq istemirem.
Men bilirem, bilirem, menim körpem dünen ölüb, – indi menim üçün heyatla serbest oynayan ve menim varlığımdan xebersiz olan yalnız sen varsan. Ancaq sen – meni heç vaxt tanımayan ve hemişe sevdiyim sen…
Men beşinci şamı yandırdım ve onu arxasında oturduğum stolun üstüne qoydum.
Men öz ölen körpemle tek qala ve öz derdimi qışqıra bilmirem ve bu çetin deqiqelerde seninle danışmayıb, kiminle danışa bilerem, axı sen, hemişeki kimi menim üçün her şeysen!
Ola biler ki, men seninle aydın danışa bilmeyecem, belke de sen meni anlamayacaqsan – menim fikirlerim qarışıb, gicgahımda nese döyünür ve bütün bedenim ağrayır.
Deyesen, menim qızdırmam var; belke de, men de indi evden eve yayılan qripe yoluxmuşam ve bu yaxşı olardı, çünki onda men de öz körpemin arxasınca gederdim ve her şey öz özüne yoluna düşerdi.
Herden menim gözlerim qaralır, ola biler ki, men, bu mektubu sona qeder yazıb qutara bilmeyecem, ancaq men bütün qüvvemi toplayacam ki, heç olmasa bir defe, yegane bu bir defe seninle danışım, meni heç zaman tanımayan sevgilim.
Ancaq seninle danışmaq isteyirem, ilk defe sene her şeyi demek isteyirem; sen menim, hemişe sene mexsus olan bütün heyatımı bileceksen, baxmayaraq ki, sen onun haqqında heç vaxt heç ne bilmemisen.
Amma sen menim sirrimi ancaq men ölsem bileceksen ki, mene cavab yazmaq mecburiyyetinde qalmayasan, – ancaq eger meni indi ağuşuna alan qızdırma sonun

<< 1 [2] 3 4 ... 37 >>