esir.
Men öz sirrimi aça bilmirdim, buna göre de menim müqavimetim sadece uşaq şıltaqlığı kimi qebul olunurdu. Heç kim artıq menimle danışmırdı, her şey menim arxamca edilirdi. Seyahete hazırlıq üçün menim mektebde olduğum saatları seçirdiler.
Her gün eve qayıdıb görürdüm ki, daha bir eşyamız ya satılıb, ya da aparılıb.
Gözlerimin önünde evimiz ve onunla beraber menim heyatım dağılırdı ve bir defe men mektebden qayıdanda bildim ki, bu gün bize mebel daşıyanlar gelib ve her şeyi aparıblar.
Boş otaqlarda yola düşmeye hazır olan sandıqlar qalmışdı ve men anamla burda daha bir, sonuncu geceni keçirmeli idik ve sehersi gün İnsburqa getmeli idik. Bu sonuncu gün men bütün aydınlığı ile başa düşdüm ki, senden uzaqda yaşaya bilmerem.
Öz xilasımı ancaq sende görürdüm. O vaxt ne düşünürdüm ve ümumiyyetle düşüne bilirdimmi – bunu heç vaxt bilmeyecem, ancaq birden anam harasa getdi ve men tez ayağa qalxdım ve ele eynimde mekteb paltarım senin qapına yaxınlaşdım.
Yox, men getmirdim, hansısa görünmez qüvve meni senin qapına iteleyirdi. Men esirdim ve donmuş ayaqlarımı gücle hereket eletdirirdim.
Men hazır idim ki,heç ne istediyimi de bilmeden senin ayaqlarına yıxılım, yalvarım ki, mene senin qulluqçun kimi yanında qalmağa icaze veresen.
Qorxuram ki, sen 15 yaşlı qızın bu hereketini ele salıb gülesen, ancaq, sevgilim, sen bilseydin ki, men onda o soyuq koridorda qorxudan donaraq nece dayanmışdım ve hansısa görünmez bir qüvveye tabe olaraq qolumu qalxmağa ve senin evinin zengini basmağa nece mecbur etmişdim, heç vaxt gülmezdin.
Hele de o zengin sert sesi ve onu evez eden sakitçilik menim qulaqlarımda seslenir. Bütün qanım donmuşdu, üreyim döyünmürdü ve gözleyirdim ki, sen qapıya çıxasan. Ancaq sen çıxmadın.
Heç kim çıxmadı. Yeqin ki, sen evde deyildin, İohann da alış – verişe getmişdi.
Ve men qulaqlarımda zengin ölü cingiltisi ile dağılmış, boşalmış menzilimize qayıtdım ve yorğunluqdan ölü kimi bir döşeyin üstüne yıxıldım. Atdığım dörd addım meni ele yormuşdu ki, ele

<< 1 ... 10 11 [12] 13 14 ... 37 >>