bil qarlı havada saatlarla gezmişdim. Ancaq heç neye baxmayaraq men özümde qerarlaşdırdım ki, meni burdan aparmazdan evvel mütleq seninle görüşüb danışmalıyam.
Sene and içirem ki, o vaxt ağlımda başqa heç ne yox idi, men hele o vaxtlar heç ne bilmirdim, çünki senden başqa heç ne haqqında düşünmemişdim. Men ancaq seni görmek, yaxınlığını hiss etmek isteyirdim.
Sevgilim, bütün o uzun, dehşetli geceni men seni gözledim. Anam yerine uzanıb yatan kimi, men özümü dehlize atdım ve senin gelişini gözlemeye başladım. Men bütün geceni, soyuq yanvar gecesini gözledim.
Yoruldum, bütün bedenim ağrımağa başladı, hetta bir stul da yox idi ki, oturum; onda men birbaşa soyuq döşemeye uzandım. Qapının arasından soyuq külek vururdu.
Bir nazik paltarda men buz kimi soyuq döşemeye uzandım ve hetta heç neye bürünmedim ki, birden canım istilener ve yataraq senin addımlarını eşitmerem.
Men ağrıyırdım, ayaqlarımı ese – ese sıxırdım, ellerim esirdi, herden bir qalxıb gezirdim ki, biraz isinim.
Bu qaranlıq künc bax bele dehşetli idi. Ancaq men gözleyirdim, seni, öz taleyimi gözleyirdim.
Axır ki, – saat 2-3 arası olardı – men binanın giriş qapısının sesini, sonra ise pillekende addım seslerini eşitdim. O an men daha soyuğu hiss elemedim.
Eksine sanki qızdırmam qalxdı. Astaca qapını açdım ki, senin qarşına çıxım, ayaqlarına yıxılım… Ah, men hetta bilmirem ki, onda men, axmaq qızcığaz ne ede bilerdim. Addımlar yaxınlaşırdı. Eserek qapının ceftesinden tutdum.
Bu sen idin, yoxsa kimse başqası? He, sevgilim, bu sen idin, ancaq tek deyildin.
Men boğuq gülüş sesi, paltar xışıltısı ve senin sakit sesini eşitdim – sen eve hansısa qadınla qayıdırdın… Men o geceni nece keçirdiyimi bilmirem.
Seher saat 8 – de ise meni İnsburqa apardılar; menim artıq müqavimet göstermeye gücüm qalmamışdı…
… Menim körpem dünen öldü, indi men yene de tek qalacam, eger hele yaşaya bilecemse. Sabah qara geyimli yad adamlar gelecek, özleri ile tabut getirecekler, ve körpemi – menim yazıq, yegane balamı o tabutun

<< 1 ... 11 12 [13] 14 15 ... 37 >>