içine qoyacaqlar.
Ola bilsin ki, dostlarım gelecek, özleri ile çeleng getirecekler, ancaq güllerin tabutun yanında ne menası var axı…
Meni sakitleşdirmeye çalışacaqlar, nese sözler, sözler, sözler deyecekler…
Ancaq ne xeyri var?Bilirem ki, onsuz da yene de tek qalacam. İnsanlar arasında tenha qalmaqdan da daha dehşetli ne ola biler ki?Men bunu hele onda, İnsburqda keçirdiyim sonsuz iki ilde, 16 yaşdan 18 yaşına kimi öz ailemde esir kimi yaşayanda başa düşmüşdüm.
Sakit adam olan atalığım menimle yaxşı davranırdı; anam ele bil ki, qarşımda günahlarını yumaq üçün bütün isteklerimi yerine yetirirdi.
Cavan oğlanlar menimle münasibet qurmaq isteyirdiler ancaq men onları redd edirdim. Men sende uzaqda xoşbext olmaq, razı olmaq istemirdim.
Men qesden tenhalığın qaranlığına qapanırdım. Mene alınan yeni paltarları geyinmirdim, konsertlere ve teatrlara baş çekmeye, pikniklere getmeye etiraz edirdim.
Demek olar ki, evden çıxmırdım – inanırsan, sevgilim, men iki il yaşadığım bu kiçik şeherin heç 10 dene küçesin de tanımırdım.
Men yanırdım ve yanmaq isteyirdim, özümü keder damcıları ile serxoş edirdim, ancaq bu da seni görmemek kimi bir derdimi unutdura bilmirdi. Bundan başqa, men istemirdim ki, meni öz ehtirasımdan ayırsınlar, men yalnız seninle yaşamaq isteyirdim.
Men evde tek otururdum, günlerle heç ne elemirdim ve ancaq seni düşünürdüm, seninle bağlı xatireleri, her görüşümüzü, her gözlediyim anı xatırlayırdım: sanki sehnedeymişem ki, bu xırda hadiselerin her birini öz tesevvürümde canlandırırdım.
Ve bu anları defelerle xeyalımda canlandırdığımdan uşaqlığım menim yaddaşımda ele ilişib ki, men her şeyi indi o vaxt olduğu kimi isti hiss edirem.
O vaxtlar men ancaq seninle yaşayırdım. Senin kitablarını alırdım, adın qezetde çekilen gün menim üçün bayram olurdu. İnanırsan, senin kitablarını o qeder oxumuşdum ki, hamısın ezber bilirdim.
Eger meni gecenin bir yarısı oyatsaydılar ve tesadüfi bir setri deseydiler, men hetta indi, 13 ilden sonra da o setrin karıxmadan

<< 1 ... 12 13 [14] 15 16 ... 37 >>