ardını deye bilerdim. Senin her sözün menim üçün evanqeliya, dua kimi idi. Bütün dünya ancaq seninle elaqede mövcud idi.
Men Vyana qezetlerinden konsertler, premyeralar haqqında oxuyurdum ve düşünürdüm ki, onlardan hansı seni celb ede biler.
Ve hemin axşam gelib çatanda men uzaqdan uzağa xeyallarımda seni müşayiet edirdim: budur, sen zala daxil olursan, öz yerinde eyleşirsen. Men bunu min defelerle tesevvür elemişdim, çünki seni bir defe konsertde görmüdüm.
Ancaq bütün bu tenha uşağın yaşadığı menasız ezabları danışmağın ne menası var?
Bunları heç vaxt heç neden şübhelenmeyen, heç neyi hiss etmeyen birine danışmağın ne menası var axı? Eslinde, men o zaman uşaq idim mi?
Menim 18 yaşım var idi, küçede genc oğlanlar mene baxırdılar, ancaq bu meni lap esebleşdirirdi. Sevgi ve ya senden başqa kiminlese sevgi oyunu mene ağlasığmaz gelirdi, hetta bu barede düşünmeyi bele sene qarşı xeyanet kimi hesab ederdim.
Menim sene olan ehtirasım deyişmez qalmışdı, ancaq uşaqlığımın bitmesi ile bu daha da alovlu olmuşdu.
Ve o vaxt senin qapının zengini basan qızın başa düşmediyi indi menim üçün arzuya çevrilmişdi: özümü hediyye etmek, sene teslim olmaq…
Etrafımdakılar meni kobud hesab edirdiler, vehşi adlandırırdılar, men ise dişlerimi sıxaraq sirrimi gizleyirdim. Ancaq men qerarımı vermişdim. Menim bütün düşüncelerim ve cehdlerim yalnız bir yere ünvanlanmışdı: geriye, Vyanaya, senin yanına.
Ve menim bu isteyim ne qeder anlaşılmaz ve menasız görsense de men isteyime çatdım. Atalığım imkanlı adam idi ve mene öz qızı kimi baxırdı ancaq men sert olaraq dedim ki, öz heyatım üçün özüm pul qazanmaq isteyirem ve axır ki, men Vyanaya qayıtmağa ve bir qohumumuzun hazır paltarlar dükanında işe düzelmeye nail oldum.
Mence artıq texmin eleyirsen men dumanlı bir payız gecesinde, nehayet ki, nehayet ki, Vyanaya gelib çatanda yollandığım ilk yer hara oldu… Çamadanlarımı vağzalda qoyub tramvaya mindim. Mene ele gelirdi ki, o sürünür, her dayanacaq meni özümden çıxardırdı.
Senin

<< 1 ... 13 14 [15] 16 17 ... 37 >>