ele tutaraq gezdiyini görende menim sene qarşı olan sevgimde berk ağrıyan, qelbimi parçalayan bir yenilik hiss eledim.
Bu menim üçün yenilik deyildi, axı men lap uşaq yaşlarından bilirdim ki, senin yanında daima qadınlar olur, ancaq indi bu mene fiziki ezab verirdi ve men senin başqası ile olan bu yaxınlığına paxıllıq hissi ile baxırdım.
Bir defe uşaq kimi qürura aldanıb senin evine getmedim; ve hemin gece ne qeder de boş görsendi menim üçün…
Növbeti gün yene de sakitce senin pencerenin altında senin bütün ömrüm boyu menim üçün bağlı olan heyatın qarşısında dayandığım kimi dayanmışdım. Men seni uzaqdan gördüm ve bütün qüvvemi topladım ki, seninle görüşden qaçmayım.
Tesadüfen küçede nese yükleyirdiler ve sen düz menim yanımdan keçmeli oldun. Erincek şekilde mene baxdın ve bu an menim sene dikilmiş baxışlarımı gören kimi, gözlerinde artıq mene tanış olan ifade yarandı – bunu xatırlamaq menim üçün nece de ağırdır! – hemin qadınlar üçün nezerde tutulmuş, ince, celbedici ve eyni zamanda soyundurucu baxış.
O baxış ki, bir vaxt meni – balaca uşağı seven qadına çevirmişdi. Bir neçe saniye bu baxış meni dondurdu – men gözümü senden çeke bilmirdim. Ve budur, sen menim yanımdan keçdin.
Üreyim şiddetle döyündü. İstemeden addımlarımı yavaşatdım ve qarşısıalınmaz bir marağa tabe olaraq çönüb baxdım: sen dayanıb menim arxamca baxırdın.
Ve senin marağından ve diqqetinden başa düşdüm ki, sen meni tanımadın. Sen meni ne onda, ne sonradan – heç vaxt tanımadın.
Sevgilim, o deqiqenin kederini sene nece izah edim? Axı onda men taleyimin menim ömrüme yazdığı bexti – senin terefinden heç vaxt tanınmamaq ağrısını ilk defe hiss eledim. Kederimi sene nece çatdırım axı?
Bilirsen, İnsburqda yaşadığım iki il erzinde senin haqqında düşünende ve ancaq bizim Vyanadakı gelecek görüşümüzü arzu etdiyim anlarda, men ehval – ruhiyyeden aslı olaraq özüm üçün sevincli ve ya kederli şekiller çekirdim.
Her şey tesevvürümde yaşanmışdı; qemli deqiqelerde men tesevvür edirdim ki, sen meni özünden

<< 1 ... 15 16 [17] 18 19 ... 37 >>