gösterirler ve ancaq uzun xahişlerin ve yalançı vedlerin sonunda razılıq verirler.
Men bilirem ki, ola biler ki, bu cür devete ya sevgini çörek qazanmaq üçün istifade eden fahişeler ya da tamamile tecrübesiz qızlar bele celd razılıq verirler. Ancaq menim cavabımda minlerle darıxdırıcı günün neticesinden yaranan daxili istek, heves var idi.
Ele, ya da bele, sen teeccüblenmişdim, men seni maraqlandırmışdım. Men hiss edirdim ki, sen mene oğrunca, teeccüble nezer yetirirsen.
Senin sehvsiz hissiyatın, insanları tanımaq bacarığın o deqiqe sene demişdi ki, bu ince görünüşlü qızda nese bir tapmaca, qeyri adilik var. Sende maraq oyanmışdı ve senin ehtiyyatlı suallarından başa düşürdüm ki, sen bu tapmacanı tapmağa çalışırsan.
Ancaq men birbaşa cavablardan qaçırdım, öz sirrimi açmaqdansa senin gözünde sadelövh görsenmeyi üstün tuturdum.
Biz senin evine qalxdıq. Sevgilim, bağışla, ancaq sen başa düşe bilmezsen men hansı hisslerle hemin pillekenleri qalxdım. Başa düşe bilmezsen bu nece serxoşedici, ezabverici, demek olar ki, öldürücü bir xoşbextlik idi.
Men indi de bu berade düşünende gözüm yaşarır, baxmayaraq ki, menim daha göz yaşım qalmayıb. Amma sen bir şeyi düşün ki, orda her şey menim ehtiraslı sevgimle bezenmişdi, her şey menim uşaqlığımın ve ezablarımın simvolu idi: min defelerle qarşısında seni gözlediyim dehliz, bütün ruhumla sene can atdığım anlarda seni izlediyim gözlük, bir zaman üstünde dizi üste dayandığım senin qapının önündeki kiçik xalça, açarın qapıda şıqqıltısı – bu sesi eşidende men neçe defe yerimden dik atılmışam!
Bütün uşaqlığım, bütün ehtirasım bu dar boşluqda cemlenmişdi; burada menim bütün heyatım meskunlaşmışdı ve indi o menim üzerime çökürdü, axı her şey, her şey heyata keçmişdi, men senin yanınca gedirdim – senin yanınca öz evimize gedirdim.
Belke de bu banal seslenir, ancaq men bunu başqa cür tesvir ede bilmirem – senin qapına kimi olan bütün heyat – heqiqet, menasız heqiqi günler idi, qapının arxasından ise kiçik uşağın möcüzeli

<< 1 ... 18 19 [20] 21 22 ... 37 >>