başlanğıcıdırsa.
Eger indi mene yaşamaq qismet olsa, men bu mektubu cıracam ve yene de hemişe susduğum kimi susacam.
Ancaq eger sen onu elinde tutursansa, bil ki, o mektubda ölen insan sene öz heyatını danışır, o heyatını ki, özünü derk eden ilk andan son saniyesine kimi sene mexsus olub.
Menim sözlerimden qorxma, – ölmüş insan heç vaxt heç ne istemir, ne sevgi, ne halına acımaq, ne sakitleşdirmek.
Menim senden yegane isteyim budur ki, sen menim acılarımın sene dediklerine inanasan. Hamısına inan, men senden ancaq bunu isteyirem: heç kim öz yegane balasının ölüm saatında yalan danışmaz.
Men sene bütün heyatımı danışacam, hansı ki, ancaq seni tanıdığım andan başlayıb.
O güne qeder her şey tutqun ve solğun idi, hansına ki, menim yaddaşım heç vaxt çönüb baxmır ve hansı ki sanki ne vaxtsa içinde insanlar yaşayan hörümçek toru ile örtülüb.
O insanlar ki, men onları çoxdan üreyimden çıxartmışam.
Sen peyda olanda menim on üç yaşım var idi ve men senin indi elinde bu mektubu – menim heyatımın sonuncu nefesini tutduğun evde qalırdım; ele hemin mertebede, senin evinle üzbeüz evde. Sen yaqin ki,artıq bizi, çinovnikin dul arvadını ve arıq yeniyetmeni xatırlamırsan. Sen yeqin ki, heç vaxt bizim adımızı eşitmemisen, çünki bizim qapımızda heç vaxt ad olmayıb ve heç kim heç vaxt gelib bizi soruşmayıb.
Hem de bu lap çoxdan olub, on beş, on altı il bundan qabaq, yox sevgilim, sen, elbette, bunu xatırlamırsan; ancaq men – men her xirdalığı herislikle xatırlayıram, ele bil senin haqqında ilk defe eşitdiyim, seni ilk defe gördüyüm o gün, o saat dünen olub, nece de xatırlamayım, axı onda menim üçün dünya açılmışdı!
İcaze ver, sevgilim, sene her şeyi lap evvelden danışım, saatının dördde birini mene hediyye ele ve sebirle bütün heyatı boyu seni sevene qulaq as.
Sen bizim binaya köçmezden evvel, senin evinde iyrenc, esebi, pis adamlar yaşayırdılar.
Özleri kasıb olsalar da, qonşularının kasıblığına nifret edirdiler, bize nifret edirdiler, çünki biz onlarla heç neyi

<< 1 2 [3] 4 5 ... 37 >>