büllur vazadan (men bu vazanı uşaq vaxtı senin otağında olduğum andan xatırlayıram) dörd dene ağ qızılgül çıxartdın.
O qızılgülleri mene verdin ve men hele bir neçe gün onları öpdüm. Biz bir defe de görüşmeye sözleşdik. Men geldim ve yene de her şey möhteşem oldu. Sen mene daha bir – üçüncü geceni de hediyye etdin.
Sonra dedin ki, getmelisen – uşaqlıqdan bu seyahetlere ele nifret edirdim ki! – ve söz verdin ki, eve qayıdan kimi mene xeber eliyeceksen.
Men sene ünvanı verdim. Adımı sene demek istemedim, öz sirrimi qorumaq istedim. Sen yene de sağollaşanda mene qızılgüller verdin.
Her gün, iki, üç ay ard – arda men çalışdım ki… yox, lazım deyil, axı bu gözlenti ezabların tesvir etmeyin ne menası var? Men seni günahlandırmıram, men seni olduğun kimi, unutqan, şen, etibarsız bir insan kimi sevirem.
Sen çoxdan qayıtmışdın, men bunu seni işıq yanan pencerenden görürdüm, ancaq mene yazmırdın. Menim bu son saatımda senden bir misra bele qalmayıb, bütün heyatımı vereceyim bir misra bele…
Men hövsele ile gözleyirdim, ancaq sen meni çağırmadın, bir misra da yazmadın mene… bir misra da…
… Menim körpem dünen öldü – o hem de senin körpen idi. Bu hem de senin körpen idi, sevgilim – hemin üç geceden birinin körpesi; sene and içirem ve sen özün de bilirsen ki, ölüm qarşısında insan yalan danışmaz. Bu bizim körpemiz idi, and içirem, çünki mene seninle olduğum saatdan körpem doğulan güne qeder bir kişi de toxunmamışdı.
Men bedenimi sen ona toxunduğun andan etibaren müqeddes hesab edirdim.
Men axı özümü menim üçün her şey olan seninle ve tesadüfen qarşıma çıxan birisi ile nece böle bilerdim? Bu bizim körpemiz idi, sevgilim, menim derin sevgimin ve senin qayğısız ve axıcı sığallarının körpesi, bizim körpemiz, bizim oğlumuz, bizim yegane uşağımız.
Ancaq sen menden soruşa bilersen – belke qorxu ile, belke de, teeccüble – soruşa bilersen ki, niye men bizim uşağımız haqqında uzun iller susmuşam ve bu barede yalnız indi, o burada qaranlıqda uzanıb, gözlerini hemişelik yumanda

<< 1 ... 20 21 [22] 23 24 ... 37 >>