danışıram.
Amma men bunu sene nece deye bilerdim? Sen heç vaxt mene, namelum qadına, heç bir müqavimetsiz, birce sözünle sene teslim olan üç gecenin tesadüfi refiqesine inanmazdın, inanmazdın ki, men hemişe sene sadiq olmuşam ve yalnız şübhe ile bu uşağı özününkü hesab ederdin.
Hetta eger menim sözlerim sene heqiqeteuyğun görsense bele, sen heç vaxt gizli bir fikirden ezab ola bilmeyecekdin ki, men seni, varlı insanı yad bir uşağın qayğıları ile bağlamağa çalışıram. Sen mene şübhe ile yanaşardın ve bizim aramızda kölge, qarışıq, nezereçarpmaz etibarsızlıq kölgesi qalardı. Men bunu istemirdim.
Hem de men seni tanıyırdım axı; men seni senin özünü tanıdığın kimi tanıyırdım, başa düşürdüm ki, sene – qayğısız, yüngül şeyleri seven, sevgide ancaq oyun axtaran birine ata olmaq, kiminse taleyine cavabdeh olmaq ağır gelerdi.
Sen – tam serbestliye öyreşmiş insan – özünü mene bağlanmış hesab ederdin.
Ve bilirem ki, sen özünden aslı olmadan mene seni özüme bağladığıma göre nifret ederdin.
Belke de, bir saatlıq, belke de bir neçe deqiqelik men seninçün ağırlıq, yük olardım – men ise öz qürurumdan isteyirdim ki, sen bütün ömrün boyu menim haqqımda qayğısız ve narahatlıqsız düşünesen.
Ancaq, teessüf ki, sen menim haqqımda heç zaman düşünmedin, meni unutdun…
Men seni günahlandırmıram, sevgilim, yox, qetiyyen günahlandırmıram!
Eger bu setirlerde bir damcı da olsun keder hiss eliyirsense meni bağışla, axı menim körpem, bizim körpemiz menim yanımda, şam işığının şüaları altında ölü şekilde uzanıb; men yumruğumla Allahı hedeledim ve onu qatil adlandırdım, fikirlerim çox qarışıb.
Şikayetimi bağışla, onları mene bağışla! Axı men bilirem ki, sen qelbinin derinliyinde mülayim ve xeyirxahsan, sen her kese, sene müraciet eden yad insanlara bele kömek edirsen.
Ancaq senin yaxşılığının da özünemexsus xüsusiyyeti var, o her kes üçün açıqdı, her kes ondan eline sığdığı qeder nese qoparda biler; o böyükdü, serhedsizdi, ancaq bağışla meni, o tenbeldir, o xatırlanmağı, xahişi

<< 1 ... 21 22 [23] 24 25 ... 37 >>