gözleyir.
Sen ancaq seni çağıranda, sene ehtiyyac olanda kömek edirsen, utandığından ve zeiflikden kömek edirsen, yaxşılıq üçün hazır olduğundan deyil.
Sen – icaze ver bunu sene deyim – kömeye ehtiyyacı olan insanı, özün kimi şen, qayğısız insanlardan heç de çox sevmirsen.
Ancaq senin kimi insanlardan, lap en xeyirxahlarından bele nese istemek çetindir.
Bir defe men uşaq olanda gözlükden senin qapını döyen bir dilençiye nece pul verdiyini gördüm.
Sen, o heç hele senden heç ne istememiş ona pul verdin, hetta çox pul verdin, ancaq bunu necese qorxu ve teleskenlikle etdin, sanki isteyirdin ki, o tez çıxıb getsin; ve sanki sen onun gözlerine baxmaqdan qorxurdun. Men bu sehneni hemişelik yadımda saxladım. Bax buna göre men heç zaman sene müraciet elemedim.
Elbette, men bilirem ki, sen onda hetta bu uşağın sene mexsus olmasından tam emin olmasan bele mene kömek ederdin, mene ürek – direk vererdin, pul vererdin, çoxlu pul, ancaq bunların hamısını sadece xoşagelmez haldan tezlikle canını qurtarmaq üçün ederdin; men hetta düşünürem ki, sen meni uşağı mehv etmeyim üçün dile tutardın.
Men ise bundan çox qorxurdum, çünki eger sen bunu isteseydin, men sene nece etiraz ede bilerdim axı? Ancaq bu uşaq menim üçün her şey idi; axı o senden idi, senin özünün tekrarı idi, ancaq yene de, xoşbext, qayğısız, heç vaxt elimde saxlaya bilmediyim SEN yox, mene hemişelik verilmiş SEN idi – men hemişe bele düşünürdüm – menim bedenime mehkum edilmiş, heyatımın ayrılmaz bir hissesi olan SEN idi.
İndi men, axır ki, seni elde ede bilmişdim, menim daxilimde senin heyatının nece inkişaf etdiyini bütün varlığımla hiss ede bilerdim, seni yedizdire, içizdire, sığallaya, öpe bilerdim.
Bax buna göre de, sevgilim, men senin uşağını daşıdığımı bilende çox sevindim. Bax buna göre men bunu senden gizletmişdim – artıq sen menim elimden qaça bilmezdin.
Sevgilim, o vaxtlar men tekce xeyallarımda canlandırdığım xoşbextlik anlarını yaşamadım; menim bextime hem de dehşet ve keder ayları, insan

<< 1 ... 22 23 [24] 25 26 ... 37 >>