canlanır ve men qışqıra bilmirem, ancaq heç olmasa birce – yegane defe ruhumu sakitleşdirmeliyem.
Ancaq men seni yox, çekdiyim ezabları bu qeder menasız eden Allahı günahlandırıram.
And içirem ki, seni günahlandırmıram ve heç vaxt senin eleyhine olmamışam.
Hetta bedenim doğum ezabları ile yananda, ağrı meni ruhumu parçalayanda bele men seni Allah qarşısında günahlandırmamışam; heç vaxt o gecelere göre peşman olmamışam, heç vaxt sene olan sevgimi lenetlememişem; hemişe seni sevmişem ve görüşümüzü arzulamışam.
Ve eger sığınacaqdakı o dehşetli saatlar tekrarlansaydı ve men evvelceden meni ne gözlediyini bilseydim de bele, men bunu bir daha ederdim, sevgilim, bir defe ve min defe ederdim…
...Bizim uşağımız dünen öldü – sen onu heç vaxt tanımadın. Heç vaxt, hetta ani tesadüfi görüşde bele senin nezerlerin senden yaranmış balaca, işıqlı varlığa sataşmadı.
Men uzun müddet senden gizlendim; uşağım olandan sonra, men seni sanki daha sakit sevgi ile sevirdim, en azından o artıq mene dözülmez ezablar vermirdi.
Men heyatımı seninle oğlum arasında bölmek istemirdim ve men özümü sene – heyatı menim yanımdan keçen xoşbextlik avarasına yox, uşağa hesr eledim – hansına ki, men lazım idim, yedirmeli idim, hansını ki, öpe ve qucaqlaya bilerdim.
Bu dünyaya heqiqeten mene mexsus olan başqa bir “sen” geldikden sonra men seni meni sene bağlayan ehtiras ezabının hakimiyyetinden azad oldum; ancaq herden, çox nadir hallarda men senin evine yaxınlaşırdım.
Amma her il, senin doğum gününde men sene eynen bizim sevgimizin birinci gecesinden sonra mene bağışladığın kimi ağ qızılgüller gönderirdim.
Bu on, on bir ilde bir defe de olsun özün özüne sual verdinmi ki, bu gülleri kim gönderir axı?
Belke heç olmasa bir defe bele qızılgüller hediyye elediyin insanı xatırladın? Men senin cavabını bilmirem ve heç vaxt da bilmeyecem. Ancaq ilde bir defe o gülleri qaranlıqdan sene uzatmaq ve o görüş haqqında yaddaşını tezelemek – men başqa heç ne istemirdim. Sen bizim yazıq körpemizi tanımadın –

<< 1 ... 24 25 [26] 27 28 ... 37 >>