bu gün men peşmanam onu senden gizletdiyime göre, çünki mence sen onu çox severdin.
Sen bizim yazıq oğlumuzu tanımadın, heç vaxt görmedin o nece gülümseyir ve özünün tünd, düşünceli gözlerini – senin gözlerini! – nece böyük açır. Ah, o ele şen, ele şirin idi ki… Onda senin canlılığın, keskin, dağınıq tesevvürlerin tekrar olunurdu.
O saatlarla özünü unudub, senin heyatla oynadığın kimi, öz oyuncaqları ile oynaya bilerdi, sonra ise uzun müddet qaşlarını sallayaraq kitablarına gözlerini zilleyerdi.
Onda da artıq açıq – aşkar sene xas olan ikilik, ciddiliyin ve serbestliyin qarışığı emele gelmeye başlamışdı ve o sene ne qeder çox oxşayırdısa men onu bir o qeder de çox sevirdim.
O yaxşı oxuyurdu, fransızca yaxşı danışırdı, onun defterleri bütün sinifde en seliqeli idi ve o özünün qara kostyumu ve ağ matros kurtkasında nece de gözel görsenirdi!
O harda olursa olsun hemişe diqqeti celb edirdi; men onunla Qradoda çimerlikde gezerken qadınlar dayanar ve onun uzun, rengli saçlarını sığallayardılar; o Zemmerinqde buzda sürüşende insanlar heyranlıq hissi ile ona baxırdılar.
O bax bele, gözel görünüşlü ve ince idi. Keçen il o Terezianumda internata qebul oldu ve öz forması ve qılıncı ile 18 – ci esr cengaverlerine oxşayırdı – indi ise onun eyninda sadece köynek var ve o elleri sinesinde çarpazlanmış halda, göyermiş dodaqlarla çarpayısında uzanıb.
Ancaq ola biler ki, sen soruşasan men körpemi bele cah – celal içinde nece böyütmüşem, ona yüksek cemiyyetin rahat, qayğısız heyatını nece hediyye ede bilmişem. Sevgilim, men seninle qaranlıqdan danışıram, utanmıram, deyecem, ancaq sevgilim, tekce qorxma – men özümü satırdım.
Men küçe qadını, fahişe adlandırılan insana çevrilmemişdim, ancaq özümü satırdım.
Menim varlı dostlarım, varlı sevgililerim olurdu; evvelce men onları axtarırdım, sonra ise onlar meni, çünki men – bilmirem, fikir vermişdim, ya yox – çox gözel idim.
Görüşdüyüm her kes mene minnetdar olurdu, mene bağlanırdı, her kes meni çox sevirdi – tekce sen heç vaxt

<< 1 ... 25 26 [27] 28 29 ... 37 >>