meni sevmedin, ancaq sen!
Bu etirafımdan sonra mene rişxend edirsen? Yox, bilirem ki, sen bunu etmezsen; bilirem, sen her şeyi başa düşürsen, bunu da başa düşeceksen ki, men bunu ancaq sene göre, senin ikinci “sen”ine göre, senin körpene göre edirdim.
Bir defe doğum sığınacağının palatasında men kasıblığın dehşetine toxunmuşdum, bilirdim ki, kasıbı hemişe tapdalayırlar, alçaldırlar, ki, o bu dünyada hemişe qurbandır ve men heç vaxt imkan vermezdim ki, senin uşağın, senin sarışın, ince körpen quyu dibinde, aclığın, küçe vehşiliyinin ve alçaqlığının arasında, çirkli havada böyüsün.
Men istemedim ki, onun ince dodaqları kobud sözler işletsin, onun ağ bedenciyine kasıblığın sert, kobud paltarı toxunsun – senin körpenin her şeyi, bütün zenginlikleri olmalı idi, o sene qeder, senin heyat sferana qeder yükselmeli idi. Buna göre, ancaq buna göre men özümü satırdım.
Menim üçün bunda heç bir qurban yox idi, bele ki, o şeyler ki, şeref ve biabırçılıq adlandırılır, onların menim gözümde heç bir menası qalmamışdı; sen meni sevmirdin, yegane şexs ki, menim bedenim mexsus idi, qalanları ise menimçün maraqsız idiler.
Kişilerin qayğıları ve hetta onların semimi hisleri mende heç ne oyatmırdı, baxmayaraq ki, men onlara çox hörmet edirdim ve öz bölünmüş sevgimi xatırlayaraq onlara yazığım gelirdi. Tanıdığım her kes menimle mülayim reftar edirdi, qayğıma qalırdı, hörmet edirdiler. Qoca dul kişi olan bir qraf meni öz qızı kimi çox sevirdi.
O, senin oğlunun Terezaniuma qebul olunması üçün çox çalışdı. Üç, dörd defe o mene evlenmek teklif eledi – men indi qrafinya, Tirolda efsanevi qesrin sahibesi ola bilerdim, bütün qayğıları ata bilerdim, bele ki, uşağım xoş qelbli ata, men ise mülayim, diqqetcil er qazanardım.
Ancaq men etiraz etdim, baxmayaraq ki, bu etirazımla ona çox böyük ezab verdim.
Belke de men başqa cür hereket etseydim indi haradasa sakit bir yerde yaşayardım ve menim körpem de yanımda olardı, amma – niye de etiraf elemeyim axı? – men özümü kimese bağlamaq

<< 1 ... 26 27 [28] 29 30 ... 37 >>