istemirdim, isteyirdim ki, istenilen saatda senin üçün serbest olum. Hardasa qelbimin derinliyinde hele de o keçmiş uşaq arzusu yaşayırdı ki, sen ne vaxtsa heç olmasa bir saatlıq da olsa meni çağıracaqsan.
Ve yalnız bu yegane mümkün saatdan ötrü men özümden her şeyi uzaqlaşdırırdım, teki serbest olum ve senin ilk çağırışında özümü çatdırım.
Ve bu saat heqiqeten de gelib çatdı. Ancaq senin ondan xeberin yoxdu, o barede heç şübhelenmirsen de, sevgilim! Sen meni bu defe de tanımadın – heç vaxt, heç vaxt tanımadın meni!
Men axı bundan evvel de seninle teatrda, konsertlerde, Praterde, küçede qarşılaşmışdım – her defe menim üreyim donurdu, ancaq sen mene baxmırdın: axı men xarici görünüşce çox deyişilmişdim, yöndemsiz yeniyetmeden qadına çevrilmişdim; deyirdiler ki, men qeşengem; men hemişe bahalı geyinirdim ve heyranlarımın etrafında olurdum.
Sen mende bir zaman qaranlıq yataq otağında gördüyün çelimsiz qızı nece tanıya bilerdin?!
Herden menim yanımda olan kişilerden kimse sene salam verirdi; sen salamla cavab verirdin ve mene tesadüfi baxırdın, ancaq bu soyuq baxış sadece nezaket, deqiqelik maraq elameti idi; bu meni tanımayan, yad, dehşetli derecede yad bir baxış idi.
Yadımdadır ki, bir defe bu verdiş elediyim tanınmazlıq mene çox ağır ezab verdi: bu teatrda olmuşdu, men öz dostumla lojada oturmuşdum, sen ise qonşu lojada.
Üvertura başladı, işıqlar söndü ve men daha senin üzünü göre bilmedim, ancaq men öz yanımda senin nefesini hemin gece hiss etdiyim kimi hiss edirdim.
Bizim lojalarımızı ayıran mexmeri baryerden ise senin elin görsenirdi, senin ince, nazik elin.
Ve mende inanılmaz bir istek yarandı ki, eyilib bu yad, bir zaman meni sığallayan sevimli eli öpüm.
Musiqinin sesinden narahatlanaraq men özümü gücle saxlayırdım ki, o ele dodağımla toxunmayım. Birinci aktdan sonra men dostumdan xahiş eledim ki, meni aparsın.
Men artıq qaranlıqda senin yanında, sene bu qeder yaxın ve inanılmaz derecede uzaqlıqda eyleşe bilmirdim.
Ancaq o saat gelib çatdı, bir

<< 1 ... 27 28 [29] 30 31 ... 37 >>