şekilde soruşdun.
– He, – men cavab verdim – gedek, – ve qarderoba yaxınlaşdım ki, mantomu götürüm. Bu an yadıma düşdü ki, qarderobun nömresi dostumda qalıb.
Geri qayıdıb uzun uzadı izahatla nömreni istemek mümkünsüz idi; ancaq seninle keçireceyim ve uzun illerdir arzuladığım saatı da qurban vermek istemirdim.
Bir deqiqe bele düşünmeden gece paltarının üstünden şal atdım ve rütubetli, dumanlı küçeye çıxdım.
Ne mantom, ne de mülayim, meni seven insan barede düşünmeden, hansının ki hesabına artıq neçe il idi ki, yaşayırdım ve hansını ki, en anlaşılmaz ve alçaldıcı veziyyete saldım: onunla artıq iki ildir ki, yaşayan sevgilisi yad bir adamın bir işaresi ile qaçır.
Ah, men öz alçaqlığımı ve hörmetsizliyimi, hereketimin bütün utanclığını başa düşürdüm, başa düşürdüm ki, sehv hereket edirem ve yaxşı insan, sadiq dostu ölümcül biabır edirem – ancaq dostluq, heyatın özü senin dodaqlarını yeniden hiss etmek, ince sözlerini eşitmek isteyi ile müqayisede menim üçün ne mena verirdi axı?! Men seni bele sevirdim: indi her şey
bitenden sonra men bunu sene deye bilerem. Mene ele gelir ki, sen meni can vererken bele çağırsaydın, men özümde güc tapıb yanına gelerdim.
Çıxışda ekipaj dayanmışdı ve biz senin evine getdik. Men senin sesini eşidirdim, yaxınlığını hiss edirdim ve ilk görüşümüzde olduğu kimi serxoş, uşaqcasına xoşbext idim. Yeniden on illik fasileden sonra bu pillekenleri qalxırdım.
Yox, yox, men izah ede bilmerem nece bu an her şeyi ikili hiss edirdim – keçmişde ve indide ve bunların her ikisinde de senin varlığını…
Senin otağında az şey deyişmişdi: bir neçe yeni şekil, kitab, yeni mebel ve her şey mene ele tanış idi ki!
Yazı stolunda ise vaza ve içinde qızılgüller var idi – menim qızılgüllerim, hansıları ki, men senin doğum gününde heç vaxt xatırlamadığın, hetta indi de, o senin yanında olanda bele ve sen onun elinden tutsan bele xatırlamadığın bir insanın xatiresine göre sene göndermişdim. Ancaq yene de görmek xoş oldu ki, sen menim güllerimi saxlayırsan,

<< 1 ... 30 31 [32] 33 34 ... 37 >>