meni tanıyacaq!”Men qorxudan ve ümidden eserek gözleyirdim. Ancaq sen mene gülümsedin ve sakitleşdirmek üçün dedin:
– Seyahetden hemişe qayıdırlar axı.
– He, – men cavab verdim, – qayıdırlar, ancaq unudaraq.
Belke de menim tonumda ele qeyri – adi nese seslendi ki, indi de sen qalxdın ve mene teeccüblü ve isti qayğı ile baxdın. Ellerini çiynime qoydun.
– Yaxşı şeyler heç vaxt unudulmur, seni men heç vaxt unutmayacam – dedin ve baxışlarını gözlerimin lap derinliyine yükledin, sanki menim obrazımı yaddaşında saxlamaq isteyirdin.
Ve bütün varlığıma temas eden bu axtarıcı baxışı hiss ederek düşündüm ki, axır ki, senin gözünden perde qalxacaq. “O meni tanıyacaq, tanıyacaq!” Ruhum bu fikirden titredi. Ancaq sen meni tanımadın.
Yox, tanımadın ve heç vaxt men bu qeder sene yad olmamışdım, yoxsa… yoxsa sen bir neçe deqiqe sonra etdiyin hereketi nece ede bilerdin? Sen meni öpdün, bir daha ehtirasla ele öpdün ki, men yeniden saçlarımı qaydaya salmalı oldum.
Ve budur, güzgünün qabağında dayanarken birden gördüm ki, – az qaldı dehşetden ve utancımdan yıxılım – gördüm ki, sen oğruncasına üst jiletimin cibine iki böyük pul eskinası qoydun.
Men özümü qışqırmamaq üçün, sene sille vurmamaq üçün gücle saxladım, – sen bu gece üçün mene, seni uşaqlıqdan sevene, senin körpenin anasına pul ödedin!
Men senin üçün Tabarenden olan fahişeden başqa heç ne deyildim, sen mene ödedin, ödedin! Meni unutmağın azmış kimi, hele bir alçaltdın da.
Teleserek eşyalarımı yığmağa başladım. Ancaq gedim, tezlikle uzaqlaşım burdan, – mene çox ağır idi. Men yazı stolunun üstünde içinde qızılgüller, menim qızılgüllerim olan vazanın yanından şlyapamı götürdüm. Bu an mene güclü, idare olunmayan bir istek geldi: men daha bir cehd etmek qerarına geldim:
– Bu ağ qızılgüllerden birini mene vermezsen?
– Memnuniyyetle, – sen cavab verdin ve vazadan bir gül çıxartdın.
– Ancaq belke onları sene qadın – seni seven bir qadın bağışlayıb?
– Ola biler, – sen dedin, – bilmirem. Onları mene gönderirler ve men

<< 1 ... 32 33 [34] 35 36 37 >>