bilmirem kim gönderir. Buna göre de men onları sevirem.
Men sene baxdım:
– Belke onlar da senin unutduğun bir qadındandır?!
Sen teeccüble mene baxdın. Men düz senin gözlerinin içine baxdım. “Tanı meni, tanı meni!” – menim baxışım qışqırırdı. Ancaq senin baxışın sevgi ve korluqla işıqlandı. Bir daha meni öpdün. Ancaq tanımadın.
Men telesik qapıya teref getdim, çünki göz yaşlarım artıq axmağa hazır idi, bunu ise sen görmeli deyildin. Men ele qaçırdım ki, az qaldı dehlizde senin qulluqçunla toqquşum.
O kenara çekildi ve qapını menim qarşımda açdı ve bu an – eşidirsen? – bu qısa an men göz yaşları içinde qocaya baxanda, onun gözlerinde nese bir işıq parladı.
Bu an – eşidirsen? – bu yegane an İohann meni tanıdı, baxmayaraq ki, uşaqlığımdan beri bir defe de olsun meni görmemişdi.
Men istedim ki, onun qarşısında diz çöküb ellerini öpüm ki, o meni tanıdı. Ancaq men jiletimden bu dehşetli pulları götürdüm ve onları qocaya verdim.
O diksindi, qorxaraq mene baxdı – bu saniyede o belke de senin heyatın boyu menim haqqımda başa düşdüyünden çox şeyi başa düşdü.
Her kes mene qarşı mehriban idi, tekce sen, tekce sen meni xatırlamadın, tekce sen bir defe de olsun meni tanımadın!
Menim uşağım, bizim uşağımız öldü, indi menim bu dünyada senden başqa seveceyim heç kesim qalmayıb.
Ancaq sen menim üçün kimsen, heç vaxt meni tanımayan sen, yanımdan parlaq suyun yanından keçen kimi keçen sen, meni ömürlük ezaba ve gözlemeye mehkum eden sen! Bir defe men ele zenn eledim ki, seni öz körpemde tutub saxladım. Ancaq o senin uşağın idi: o da meni qeddarcasına terk eledi ve seyahete yollandı, o meni unutdu ve bir daha qayıtmayacaq.
Men yene yalnızam, heç vaxt olmadığım kimi yalnız, mene senden heç ne qalmayıb: ne uşaq, ne sözler, ne misralar, ne setirler, xatire olacaq heç ne ve eger sen menim adımı eşitseydin bele, o senin üçün heç bir ehemiyyet kesb etmezdi. Eger senin üçün ölüyemse, niye de özüme ölüm arzulamayım, eger sen menden getmisense, niye men de getmeyim?!
Yox, sevgilim,

<< 1 ... 33 34 [35] 36 37 >>