men seni danlamıram, men senin sevincle bezenmiş evine öz derdimi yüklemek istemirem.
Qorxma, men daha seni bezdirmeyecem, bağışla meni, amma körpemin ölüm saatında içimi sene boşaltmalı idim. Ancaq bir defe sene her şeyi danışmalı idim, – sonra yeniden qaranlıqda gizlenecem ve hemişe senin önünde susduğum kimi susacam. Ancaq sen menim ezablarımı, men sağ olduğum müddetde eşitmeyeceksen, – ancaq eger men ölsem sen bu mektubu, seni her kesden çox seven ve heç vaxt tanımadığın, bütün ömrü boyu seni gözleyen, ancaq yene de cağırmadığın qadının mektubunu alacaqsan.
Belke de, belke de, sen onda meni çağıracaqsan ve men ilk defe sene sedaqetimi pozacam: seni qebirden eşitmeyecem.
Sene ne şekil, ne de xatire qoymayacam, nece ki, sen mene heç ne saxlamamısan; heç vaxt meni tanımayacaqsan, heç vaxt. Heyatda menim taleyim bele idi, qoy ölenden sonra da bele olsun.
Men seni son saatıma çağırmıram, gedirem ve sen menim ne adımı, ne de üzümü tanımayacaqsan. Men rahat ölürem, çünki sen bunu uzaqdan hiss elemirsen.
Eger menim ölümüm sene eziyyet verseydi, men heç vaxt öle bilmezdim.
Daha yaza bilmirem… başımda ağırlıq var… bütün bedenim agrıyır, qızdırmam var… deyesen, indi uzanmalı olacam. Ola bilsin ki, tezlikle her şey bitecek, ola bilsin ki, heç olmasa bu defe taleyin mene yazığı gelecek ve men körpemi nece apardıqlarını görmeyecem… Men daha yaza bilmirem… Elvida, sevgilim, elvida, sene minnetdaram. Heç neye baxmayaraq, ne olmuşdusa gözel olmuşdu… men sene son nefesime qeder minnetdar olacam.
Özümü yaxşı hiss edirem, – sene her şeyi dedim, sen indi bilirsen, yox, sen ancaq texmin eleyirsen menim seni nece möhkem sevdiyimi ve eyni zamanda da menim bu sevgim senin üçün yük olmur. Sen menim üçün darıxmayacaqsan – bu meni sakitleşdirir.
Senin gözel, işıqlı heyatında heç ne deyişilmeyecek… men öz ölümümle onu qaranlıqlaşdırmayacam… bu meni sakitleşdirir, sevgilim. Ancaq kim… kim sene doğum gününde ağ qızılgüller gönderecek?
Ah, vaza boş qalacaq! Sevgilim, qulaq as,

<< 1 ... 34 35 [36] 37 >>