senden xahiş edirem… bu menim sene ilk ve sonuncu xahişimdir… onu menim üçün heyata keçir: her il öz doğum gününde – axı bu gün her kes senin haqqında düşünür, – qızılgüller al ve onları göy vazaya qoy.
Ele bunu, sevgilim, başqaları ilde bir defe sevdikleri üçün gül çelengi sifariş etdikleri kimi ele. Ancaq men artıq Allaha inanmıram ve çeleng istemirem, men ancaq sene inanıram ve sende yaşamaq isteyirem…
Xahiş edirem, sevgilim, bu arzumu heyata keçir… bu menim sene ilk ve son xahişimdi… teşekkür edirem… seni sevirem, sevirem… elvida…”
O, esen elleri ile mektubu kenara qoydu.
Sonra uzun müddet düşünceli şekilde oturdu. Onda tutqun xatireler oyandı – qonşudakı uşaqla, qızla, gece restoranındakı qadınla bağlı xatireler, ancaq aydın olmayan, solğun xatireler.
Kölgeler birleşib, ayrılırdı, ancaq obraz yaranmırdı.
Nese xatireleri var idi, ancaq ne – xatırlaya bilmirdi. Ona ele geldi ki, bütün bunları tez – tez yuxuda, derin yuxuda görüb, amma ancaq yuxuda. Birden gözleri önündeki yazı stolunun üstündeki göy vazaya sataşdı. O boş idi, uzun illerden beri ilk defe onun doğum gününde boş idi.
O diksindi: ona ele geldi ki, qefilden görünmez bir qapı açıldı ve başqa bir dünyadan soyuq külek onun sakit otağına doldu.
O ölümün ve ölümsüz sevginin nefesini hiss eledi; daxilinde nese açıldı ve o getmiş heyat haqqında keçmiş ehtiraslı bir mahnı kimi düşündü…

<< 1 ... 35 36 [37]