Men ona hemen cavab vere bilmedim. Men özümü senin adını çekmeye mecbur ede bilmedim. Bu an o menim üçün müqeddes idi, menim sirrime çevrilmişdi.
– Bizim binada qalanlardandı – men birteher mızıldandım.
– Onda niye bele qızardın? – refiqem uşaq qeddarlığı ile meni ele saldı. Ve o meni ele salaraq sirrime toxunduğu üçün qan daha berk menim üzüme vurdu. Utandığımdan men kobud cavab verdim ve qışqırdım:
– Axmaq!
Men onu boğmağa hazır idim, ancaq o daha da berkden gülmeye başlayırdı; axır ki, gücsüz esebden yaranan göz yaşlarım yanaqlarımdan süzüldü.
Men geriye döndüm ve yuxarı qaçdım.
Bu andan men seni sevdim. Bilirem, qadınlar sene bu sözleri tez – tez deyibler. Ancaq inan mene, heç kim seni bele qul sadiqliyi ile sevmeyib, nece ki, men sevirdim ve hemişe de sene sadiq qaldım.
Çünki dünyada heç ne bir uşağın cavabsız, sakit, heyecanlı sevgisi ile müqayise oluna bilmez. Ancaq tenha uşaqlar öz ehtiraslarını daxillerinde boğa bilirler, başqaları öz hisslerini refiqelerine danışırlar ya da etiraf ederek açırlar – onlar sevgi haqqında çox eşidib ve oxuyublar ve bilirler ki, o bütün insanların qaçılmaz cezasıdır. Onlar sevgi ile oyuncaq kimi oynayırlar, onunla oğlanlar ilk siqaretleri ile fexr etdikleri kimi fexr edirler. Ancaq men – menim etibar edı bileceyim heç kimim yox idi.
Heç kim meni neyese mecbur ya da qadağan etmirdi, men tecrübesiz ve saf idim; men öz taleyime uçuruma atılan kimi atılırdım.
Daxilimde yaranan her hissde men sene – xeyallarımın obrazına inanırdım; menim atam çoxdan ölmüşdü, öz problemleri ile yaşayan, kasıb dul qadın olan anamdan men uzaq idim, yüngül düşünceli mekteb refiqelerimden uzaq gezirdim, çünki onlar menim üçün yüksek ehtiras hesab olunan şeyle amansızcasına oynayırdılar – ve daxilimde adi halda olan ve qefilden yaranan bütün hisler ancaq sene ünvanlanmışdı.
Sen menim üçün – nece izah edim – ayrılıqda götürülen bütün müqayiseler çox dardı – sen menim üçün ele her şey idin, bütün heyatım idin.
Her şey seninle aidiyyatı olduğu

<< 1 ... 6 7 [8] 9 10 ... 37 >>