qeder mövcud idi, menim heyatımda ancaq seninle bağlı olan şeyler özüne mena qazana bilirdi. Sen menim bütün heyatımı deyişdin.
O vaxta kimi laqeyd ve tenbel şagird olan men qefilden sinif elaçısına çevrildim; men yüzlerle kitab oxuyurdum, çünki bilirdim ki, sen kitabları sevirsen; anam teeccüblenirdi ki, men birden inanılmaz hevesle royalda ifa etmeyi meşq edirem, bele ki, mene ele gelirdi ki, sen musiqini sevirsen.
Men öz paltarlarımı temizleyib tikirdim ki, senin gözüne seliqesiz geyimli çıxmayım ve mekteb önlüyümün üstünde anamım paltarının parçasından tikilmiş dördbucaq formalı yamaqdan çox ezab çekirdim.
Qorxurdum ki, sen bu yamağı görersen ve mene rişxend edersen, ona göre de men pillekenle qalxanda kitablarla dolu çantamı sol küncüme sıxaraq qaçırdım ve qorxudan esirdim ki, sen menim geyimimdeki bu eybi görmeyesen.
Ancaq menim bu qorxum ne qeder de gülmeli idi, axı sen mene heç vaxt, demek olar ki, heç vaxt baxmırdın…
… Ancaq yene de: menim bütün günü işim – gücüm ancaq seni gözlemek idi. Bizim qapımızda yumru gözlük var idi ki, ordan baxanda senin qapın görsenirdi.
Bu deşik – yox, sevgilim, gülme, hetta indi de men onun arxasında keçirdiyim saatlara göre utanmıram – menim dünyaya pencerem idi: orada, o soyuq dehlizde, anamın xeber tutacağından qorxaraq, elimde kitab bütün geceni heyecanla oturub gözleyirdim. Senin her yaxınlaşmağında esmeye başlayırdım.
Men seni heç vaxt terk etmedim; dayanmadan, gergin bir diqqetle seni güdürdüm, ancaq bu senin heç nezerine de çatmırdı. Cibinde daşıdığın ve seninçün her saniyeni dayanmadan gerginlikle işlese de ancaq her milyon saniyeden bir öteri baxdığın saatın kimi…
Men senin haqqında her şeyi bilirdim, bütün verdişlerini, qalstuklarını, kostyumlarını tanıyırdım; men senin bütün tanışlarını tanımağa ve tezlikle onları ayırmağa başlamışdım.
Men onları xoşuma gelenlere ve nifret etdiklerime ayırırdım. 13 yaşdan 16 yaşa kimi men ancaq seninle yaşadım. Ah, men ne qeder axmaqlıqlar edirdim!
Men senin elinin

<< 1 ... 7 8 [9] 10 11 ... 37 >>