toxunduğu qapı ceftesini öpürdüm, eve daxil olmazdan evvel tulladığın siqaretin kötüyünü yığırdım ve onlar menim üçün müqeddes idi, çünki onlara senin dodaqların toxunmuşdu. Axşamlar men min cür behane ile heyete qaçırdım baxım ki, senin hansı otağında işıq yanır.
Belece senin mövcudluğunu daha yaxından hiss edirdim. Sen seyahetde olduğun vaxtlarda ise, – men her defe qoca İohanı elinde senin sarı çamadanınla pillekenleri düşdüyünü görende üreyim esirdi – menim heyatım uzun müddetlik öz menasını itirirdi.
Evde esebi ve darıxdırıcı şekilde vurnuxurdum ve qorxurdum ki, birden anam ağlamaqdan şişmiş gözlerimi görüb nedense şübhelener. Bilirem ki, sene danışdığım her şey gülmeli uşaq hereketleridir.
Men eslinde onlardan utanmalıydım, ancaq men utanmıram, çünki menim sene olan sevgim heç vaxt o uşaq vaxtlarında olduğu kimi daha temiz ve odlu olmayıb.
Saatlarla, günlerle sene danışa bilerem ki men seninle nece nefes alırdım, halbuki sen menim üzümü heç tanımırdın da, çünki, biz her defe pillekende qarşılaşanda men senin mehvedici baxışlarından qorxaraq başımı aşağı salıb ele qaçırdım ki, ele bil oddan qurtulmaq isteyen adam özünü suya tullayır.
Saatlarla, günlerle sene o keçmiş, unudulmuş günler haqqında danışa, senin heyatının bütün teqvimini önünde aça bilerdim; ancaq men seni darıxdırmaq, bezdirmek istemirem.
Men tekce sene uşaqlığımın en xoşbext anını danışacam ve xahiş edirem, mene gülme, çünki bu ne qeder menasız olsa da, menim üçün – balaca uşaq üçün sonsuz xoşbextlik idi. Bu, bazar günlerinden birinde baş vermişdi; sen harasa hazırlaşırdın ve senin qulluqçun açıq qapıdan ağır xalçaları çıxardırdı.
Qocaya çetin idi ve men birden cesaretlenerek, soruşdum ki, komek ede bilerem?
O teeccüblense de, teklifimi redd elemedi ve belece men senin evinin daxilini, senin alemini, arxasında işlediyin yazı stolunu – onun üstünde göy, billur vazada güller var idi – senin şkafını, şekillerini, kitablarını gördüm.
Men bunlara yalnız oğrun nezer sala bildim, çünki sadiq

<< 1 ... 8 9 [10] 11 12 ... 37 >>