Tekem lap otuzbir reqemi kimi.
Yel esir esebden titreyir qapım.
Bir stol açmışam, süfremin üste
birce qab çatışmır – mürekkeb qabı…

Vaxt axır, otuzbir yaş damcıları
aram-aram düşür hele üstüme.
Ele üşüyürem, O da yoxdu ki,
gelib ELLERİNİ sere üstüme.

Bu köhne kiraye evin yiyesi
yene «qulağını» burur saatın:
– Fikirden neçede ayılacaqsan,
ay oğul, neçeye qurum saatı?