Neql olunur: “Peyğemberin (s) zamanında kasıb bir kişi yaşayırmış. Bu kişinin varlı bir oğlu var idi ki, esla atasına el tutmazdı.

Bir gün bu kasıb kişi Peyğemberin (s) hüzurunda öz övladından gileylenib dedi:

“Ey Resulellah! Men çox kasıbam. Amma oğlumun var-dövleti başından aşsa da mene heç bir xeyri yoxdur. Çünki o maddi cehetden azacıq da olsun mene yardım etmir.

Peyğember (s) kişinin oğlunu çağırıb dedi: Niye atana el tutmursan? Neye göre onun yemek ve geyimini te`min etmirsen? Arvad-uşağının nefeqesi (gündelik xercleri) kimi, atanın da nefeqesi sene vacibdir. Gerek imkanın olduğu qeder atanın gündelik xercini ödeyesen.”

Sonra elave edib dedi: “Atanın bu aylıq telebatını men ödeyirem. Amma gelen aydan e`tibaren sen özün vermelisen.”

Peyğember (s) bir miqdar xurma, buğda ve diger erzaq mehsullarından kişiye verib yola saldı.

Belelikle, ay sona yetdi. Peyğemberin (s) kasıb kişiye verdiyi azuqe artıq bitmişdi. Kişinin oğlundan da bir xeber çıxmadı. O, Peyğemberin (s) tapşırığını ehemiyyetsiz sayaraq, atasına xerclik vermedi. Zavallı kişi Peyğemberin (s) yanına gedib şikayetlendi:

Ya Resulellah! Oğlum hele de mene xerclik vermir. Menim yemeye ve geymeye bir şeyim yoxdur.” Peyğember (s) hemin kişinin oğlunu çağırıb atasına xerclik vermediyinin sebebini soruşdu. Oğlan dedi:

“Ya Resulellah! Menim heç neyim yoxdur. Atam yalandan deyir ki, men var-dövlet sahibiyem. Hetta men arvad-uşağımın da xercini te`min ede bilmirem.

Peyğember (s) buyurdu: “Atan yalan demir, bu sensen ki, yalan deyirsen. Bunu da bil ki, axşam olmamış sen atandan da feqir olub pis güne qalacaqsan.”

Axşamın düşmesine hele qalırdı. Oğlanın qonşuları qapını döyüb dediler: Senin xurma ve buğda anbarlarından qalxan üfunet iyi bizi narahat edir. Çünki xurmalar qurd basmış ve buğdalar da kiflenmişdir. Anbardakı iylenmiş mehsulunu apar şeherden kenarda basdır.”

Cavan oğlan anbarların qapısını açanda doğrudan da xurma ve buğdaların iylendiyini gördü. Elacsız qalıb anbardakı

[1] 2 >>