Belelikle şairi araq dostu tovlayıb qonaqlığa aparası oldu. Sair de özüyle bir slma götürüb araq dostuna qoşuldu.

Baxıcıların ikisi ve araq dostu onun qollarını tutmuş, esas baxıcı da elem ağacıyla döyeşleye-döyeşleye deyirdi:

-Redd ol melun şeytan, redd ol melun şeytan !
Araq dostu :
-Döz qardaş, döz bu beladan qurtaracaqsan, düşmenlerin gözü çıxsın.

Şair:
-Axmaqlar, meni heqiqeten öldürmekmi isteyirsiniz ? Buraxın meni. Bunu bilin ki siz meni bu fırıldaqçılara yem etmeyinizle en exlaqsız iş görürsünüz. Tfu sizin üzünüze, tfu. Sizin Allahınız bunu nece götürür ? menim qelbime giren şeytan sizin beyninize giren Alalhdan daha gereklidi.
Sonra da şair Allah demedi, bende demedi hamısına ağır söyüşler yağdırdı.

Onun sesine, harayına dözmek olmurdu. Amma onu isteyenler- döz, şair döz deyirdiler. Birden şairin söyüşleri kesildi. Ele bildiler şeytan qovuldu. Amma melun oldu ki şairin beynine qan sızıb.
Baxıcılar:

-Allah şeytana lenet elesin.
Camaat:
-Allah rehmet elesin.
Hamısı bir ağızdan “Amin” dedi. Aydın Gencer sağ olsa deyerdi:
-Sizin bu “amin”lerinizin insane heyatında amin turşuları qeder deyeri yoxdu.

<< 1 2 3 [4]