Allahdan istemek şücaetdir, verse hacetdir vermese hikmetdir. Allahdan qeyrisinden istemek xecaletdir, verse minnetdir vermese zilletdir.

Günlerin bir günü çoban şahın qızını uzaqdan görüb, ilk baxışdan bir könülden min könüle aşiq olur.
Daha sonra bu sevgi lap böyüyür. Yemek yemir, arıqlayır qızın derdini çekmekden. Şah hara, şahın qızını almaq hara?!

Gün keçir, dövran dönür ve bir gün şahın yaşlı meslehetçisi ile bu oğlan rastlaşırlar. Yaşlı adam oğlanın niye solğun olduğunu soruşur, yardım etmek isteyir.
Çoban ise deyir ki, mene heç kim yardım ede bilmez, derdim böyükdü, men olmaz bir şeyi isteyirem.
Qoca el çekmir ve oğlanın niye bele olduğunu öyrenir. Ona meslehet verir ki, men sene bir yol gösterecem, emel etsen 40 gün sonra şahın qızı senindir.
Oğlan qebul edir. Mesleheti bu olur ki, kenar, insanlardan uzaq bir yerde 40 gün içerisinde yalnız Allahı zikr et.
Oğlanı aparır bir eve, bütün bazarlığını edir ve eline de tesbeh verir. Oğlan başlayır zikre.
Günler, hefteler ötür ve axır günlerde oğlanın ses-sorağı bütün aleme yayılır. Evin yayından keçen insanlar, içeriden gelen “Allahu Ekber” sözünü eşidib vahimelenir.
Bundan ona, ondan buna her kese xeber çatır ki, uzaq bir mekanda bele bir adam var ki, bütün günü zikrle meşğuldur.
Hamıya maraqlı gelir onu görmek, hetta şahın da qulağına gedir ve o da oğlanın saraya getrilmesini isteyir.
38-ci günde şahın adamları oğlanın yanına gelib onu aparmaq isteyerken oğlan razılaşmır. Şah fikirleşir ki, ne etsin, nece etsin ki, oğlanı saraya getirsin?! 40-cı günde qerar verir ki, özü gedib razı salsın.
Şah, şahın adamları, bu söhbeti eşiden her kes yığışır evin başına. Şahın hemin o yaşlı meslehetçisi, teklif edir ki, şah qızını verse belke çoban razı olub saraya geler. Fikri beyenen şah oğlana qızını vermek istediyini deyir.
Bunu eşiden oğlan bir daha da elinde tesbeh “Allahu Ekber” deyib, başını qaldırır ve gedib qapıdan çıxarken üzünü arxaya dönderir ve deyir: Bu eve bir qız üçün girib, Allahı

[1] 2 >>