Dini deyerlere bağlı insanlar üçün en esas me`yar qarşı terefin iman ve teqvasıdır. İnsanın imanı iki baxımdan diqqeti celb edir:
1) İmanlı şexs Allaha qelben bağlı olduğundan ve daxilinde nezaretçi bir qüvve hiss etdiyinden e`tibarlı sayılır. İman ve e`tiqad nezaretçisi olmayan bir kese e`timad göstermek tehlükelidir. Adeten, bele bir seçim müveffeqiyyetsiz olur. Qelben özünü Allah qarşısında hiss edenler başqaları qarşısında da mes`uliyyetlerini derk edirler. Onların verdiyi söz aile heyatında da e`tibarlı olur.
2) İmanlı zövceler vahid bir e`tiqadi nizama tabe olduqlarından onların baxışlarında, meyillerinde, seliqelerinde az-çox oxşarlıq olur. Bu sebebden de onlar öz müşterek heyatlarında düşünce baxımından ve ruhen bir-birlerine uyuşurlar.
Her ikisi din mektebinde terbiye almış qadın ve kişi önceden bir-birlerini tanımamış da olsalar, bir çox mühüm meselelerde müşterek baxışa malik olurlar.
Bu zümreden olan ferdler ortaya ixtilaf çıxdıqda dini te`limlere, qayda qanunlara müraciet etmekle her iki terefin qebul edeceyi yekdil re`ye gele bilirler. Bele bir seçim ailede xoşbextliyi te`yin eden en e`tibarlı seçimdir.
Tecrübeden me`lum olur ki, dini öhdeçiliyi olmayanlar hetta evlenmemişden qabaq uzun müddet tanış olsalar da, aile qurduqdan sonra kiçik bir sebebden ayrılıq fikrine düşürler. Çünki her iki terefin qebul etdiyi sabit qanunlar yoxdur. Mehkeme çekişmelerindeki reqemler gösterir ki, dini te`limlere bağlı olmayanların problemleri daha çoxdur.