«Möminler gerek yalnız Allaha tevekkül etsinler» («Maide» suresi, 11-ci aye). İnsan ne qeder güclü olsa, ne qeder geniş imkanlara, iqtidara malik olsa bele, öz tebietine göre yene de bir çox işlerin qarşısında acizdir. İnsanın vezifesi müsbet istiqametde öz imkanlarını toparlayıb iş görmekdir. Lakin ele olur ki, gözlenilen netice hasil olmur. Bu zaman Allaha imanı olan kes esla ruhdan düşmemeli, Ona sığınmalı ve işin müsbet netice vermesini Allaha hevale etmelidir. Sadece, sözle deyil, semimi-qelbden «Allaha tevekkül!» deyib, Allahdan yardım dilemelidir. Allah ise Ona hevale edilen işi insanın xeyiri istiqametinde mütleq yerine yetirer.

Amin.

«Men de bu isteye qoşuluram», «ele olsun», «duamızı qebul et» menalarını ifade edir. Xüsusile birisi bir şey diledikde, dua etdikde onu dinleyen hemin deyilenlerle bölüşdüyü zaman «amin» deyir. Bu söz dinler tarixine çox qedim zamanlardan tanışdır. İbrani (ivrit) dilinde «amen» sözü yuxarıdakı menalarda hele Musa Peyğemberin ümmeti zamanında işledilmişdir. «Amen»in menası keskinlikle, qeti olaraqdır. Daha sonralar arami dilinde ve süryani dillerinde «amin» kimi, adeten, dua merasimleri bitdikde işledilirdi. Ereb dilinde emin-amanlıq, imanetme, eminlik anlamlarını da ifade eden «amin» diger semavi dinlerdeki kimi dualardan sonra işledilir. Elbette, Quranda bu söze rast gelinmir. Amma hedislerde bele bir enenenin de müselmanlar arasında olduğunu görürük. Hedislerde o da bildirilir ki, insan bir şeyi sidq-ürekden diledikde melekler de «amin» deyer. Ona göre de her kes dilediyi şeye diqqetle yanaşmalıdır. Adeten, xoş meramlı edilen dualarla yanaşı, bezen insanlar ferqine varmadan öz ezizlerine qarğış edirler. Bu zaman melekler de «amin» dese ve dua qebul olunsa, görün, nece böyük facieler baş verer. Allah bütün xoş dualarımızı qebul etsin. Amin!

Şükür Allaha
İnsanın elde etdiyi nailiyyetler, üzleşdiyi xoş hadiseler, eşitdiyi yaxşı xeberler, ona verilen ucsuz-bucaqsız, sadalamaqla bitmeyen nemetler qarşısında bütün bu

[1] 2 >>