Xeberini aldım dünen.
Yer fırlandı başıma, göy uçdu üstüme, ele
bil ildırım çaxdı gözümde, ele bil ocaq
qaladılar üzümde.
Xeberini aldım dünen, buz kimi soyuq
xeberini. Külekler esdi canımda, ele bil.
Xeberini aldım dünen. Deyirsen ki, qaytar
mektublarımı, qaytar mehebbetimi,
görüşmemişik, sevişmemişik eli bil.
Deyirsen ki, daha özünle bacarmırsan,
acizsen, iradesizsen mehebbetin
qarşısında.
Qaytarıram mektublarını, ezizim. Yaşanmış
günlerin, açılmamış güllerin hesretine
büküb qaytarıram. Üreyimin sızlayan
yaralarına, qelbimin uğursuz arzularına
büküb qaytarıram...
Aramızdakı gözegörünmez körpü uçdu, bizi
bir-birimize bağlayan möhkem teller qırıldı.
Deyirem, ne kövrek imiş bu teller, ne nazik
imiş bu körpü.
Mektubları zerfe qoyub fikirleşirem. Üstü
uğursuz mehebbet ünvanlı zerfe.
Fikirleşirem ki, bizi bir-birimize bağlayan
yalnız mektublardımı göresen?
Yaxşı bes cod, lakin menim üçün eziz olan
barmaqlarının saçımda açdığı izleri nece
qaytarım sene?
Öpüşen temiz nefeslerimizi, qorxa-qorxa
gezişen mesum, xoşbext günlerimizi, çalğı-
nidalı mehebbet neğmelerini nece
qaytarım sene?
Şehli, çemenli parklarda yatıb qalan ayaq
izlerimizi, etirli güllerin çiçeklerinde
mehebbet, sedaqet dolu sözlerini nece
qaytarım sene?
Üzümü yandıran isti göz yaşlarını, arxamca
baxan, mene qoşulub gelen hesretli
baxışlarını nece qaytarım sene?
Dodaqlarından uçub gelen Xezerin
sahilindeki mecnun söyüdün salxımlarında
ilişib qalan "sevirem", "unutmaram"
pıçıltılarını nece qaytarım sene? Onlar ki,
mende deyil ezizim, söyüdün
yarpaqlarında-salxımında sancılıb qalıb.
Deyirsen ki, sevgimize şahid özümüzük, bir
sen, bir de men. Bes gül etirli bahar
axşamlarında, soyuqlu-sızaqlı qış
gecelerinde üstümüze nur çileyen, bize
gülümseye-gülümseye baxan ayı, eyyaş,
lakin dünyaları, ruhları temiz o rus
qadınlarını niye demirsen?
Qoşa şeklimiz düşen kölgemizi niye
demirsen?
Temiz mehebbetimize bezileri qibte,
bezileri heyran-heyran, bezileri
mehebbetle

[1] 2 >>