O gün ki, sur çalınacaqdır, yerde ve göyde olan her kes qorxacaq ve hürkecekdir. Allahın xüsusi bendelerinden başqa. Sonra hamı xar ve zelil halda mehşer sehrasında hazır olacaqdır.

“Ele ise eger kafir olsanız, uşaqları (qorxunun şiddetinden) ağ saçlı qocaya dönderen gün(ün ezabın)dan nece qorunacaqsınız?!”. (“Muzzemmil” 17).

İnsan heyatdakı ömrüne ana betninden başlayır. Bu, çox kiçik bir evdir ki, bayırla elaqesi yoxdur. O, bu dünyada olan zaman dünya heyatından xebersiz ve agahsız olar. Bütün dünyanı qaranlıq hesab eder.

Çox çekmez ki, bu mehdud fezadan bayıra çıxar. Daha geniş bir dünyaya qedem basar. Dünya öz gözellikleri ile her aldadıcı gözü özüne meşğul eder. Ananın kiçik betninde yaşamağa öyreşen körpe heyatının tehlükeye düşdüyünü zenn etdiyi üçün bu dünyaya gelen zaman ağlamağa başlayır. Zaman keçdikce uşaq gözlerini açır ve dünyanın böyük ve cezbedici olduğunu derk edir. Ona göre de ağlamaq yerine gülür ve tebessüm edir. Get-gede bedeni güclenmeye başlayır. Ancaq çox çekmeyecekdir ki, ömrü başa çatacaq ve qelbi dayanacaqdır. Beli, insan ömrü böyu çox sayda hadiselerle rastlaşar. Enişli-yoxuşlu heyatı arxada qoyar.

İnsanın önünde cavidan bir heyatı vardır ve o, bu heyata ölenden sonra daxil olar. Ölümden sonrakı dünyada İlahi edalet mehkemesi teşkil edilecekdir. İnsan hele bu dünyada olan zaman bu mehkemeye ümid ederek yaşayar ve bir gün haqqının alınacağını düşünmek ona sonsuz ümid verer. Bu cür ezemetli bir heyata başlamaq Qiyamet gününden sonra baş verecekdir.

İmam Eli (e) bu ezemetli gün haqqında buyurur: “Ey Allahın bendeleri! O günden qorxun ki, insanın reftar ve emeli yoxlanacaqdır ve o gün iztirab ve teşvişle dolu olan bir gündür. Uşaqlar o günde qocalacaqlar!”.

İmamın (e) bu nurani kelamlarından görmek olur ki, bu elm denizi bizi o günün dehşetinden xeberdar etmek isteyir. Bu hadiselerin heç birini yer ehli ömründe görmemişdir.

Qiyamet gününün dehşeti ve qorxusu çox ağır ve ürek ürpedendir. İnsan bu günde acizliyini etiraf

[1] 2 3 >>