Eyni cümlenin içinde bir-birine yad olan iki insanıq.Heyat ile ölüm arasında qalan boşluğa sıxışmış iki bahar seheri...

Bir az yorğun
bir az incik
bir az narahat...

Ayrılıqla şereflendirilmiş iki esir ürek....
Sinesinde söz verilmişliklerin bir bıçaq yarası kimi parladığı iki süngüsüz esger..
Halbuki bayram sevinclerimiz vardı üzümüze gülüş deye taxdığımız...
Halbuki baca tüstülerinin bele üzündeki günahsızlığını çirklede bilmediyi ağ xülyalarımız vardı ardında heyat deye çarpışdığımız...

Xatırlayırsanmı seninle tanış olduğumuz günü. ..Fırtınalı bir zaman idi..
Yorğun bir gün sonrası axşamın qaranlığına gizlenmiş iki kimsesiz ürekdik biz...
Ürkek baxışlarımız vardı. .Gizli cümlelerimiz yaralı keçmişlerimiz.

Sen mavi sulardan alınıb tozun torpağın içinde yaşadılmağa çalışan bir balıq qeder çaresiz. .Ve men bütün ümidleri qarmaqarışıq olmuş bir balıqçı qeder ümidsiz..

Ağrılarımız ortaq idi ümidlerimiz ise tekliye qandallı. .Ama vaz keçmedik. ..Önüne gelen her şeyi kölgesinin qarşısında diz çökdüren küleye bele bel bükmedik biz. .Üreyimizi qalxan bilib sonuna qeder döyüşdük eşqimize zaman biçen her şeyle ..

Bu döyüşde meğlub olmağı ,ölmeyi bele göze aldıq biz. Sinemize ayrılığın medalı taxılmaqdansa ölümü reva gördük ümiden yoxsun üreklerimize. Amma belke göz ardı etdiyimiz belke de unutmaq istediyimiz bir şeyler vardı .

Biz bu döyüşe bir sıfır geride başlamışdıq. .Ayrılığa yaxın idik .Gec qalışlarımız hekk olunmuşdu nefeslerimize. .Ve göz ardı etdiyimiz gemimiz su aldı..

Amma vaz keçmedik...

Yanan bir şeyler vardı yavaş yavaş. .Meğlubiyete hazır iki esger vardı ayaqlarımızın ürkek kölgelerinde. Belke de geç-tez ayrılmağa mehkum iki qırıq ürek vardı özümüzden bele gizlendiyimiz künclerde.. Amma möhürlü qederimize inad tek bir ürek olmağa çalışdıq uçurum kenarlarında.. Sevdamıza biçilen kepenek ömürüne inad biz yaşamağa çalışdıq...