Mart ayı gelmişdi,
amma qızım hele de oxumağa
başlamamışdı. Ev tapşırıqlarını
etmemek üçün min cür behane
tapırdı. Elimden geldiyi qeder
ona kömek edir, oxumağa
hevesini artırmağa çalışırdım.
Ancaq heç bir irelileme olmurdu
ki olmurdu. Ele bil prinsipe
düşüb oxuma-yazma
öyrenmemeye and içmişdi.
Müellimeliyin qazandırdığı
tecrübemden her terefli istifade
etmeye çalışırdım, amma heç
birinin faydası olmadığı üçün
daha da qorxuya düşürdüm.
Qızımdan bir yaş kiçik oğlum ve
hele yeddi aylıq olan övladıma
ayırdığım vaxtlardan oğurlayıb,
qızıma daha çox vaxt ayırırdım,
ancaq her defe müellimi ile
danışdıqdan sonra qanadlarım
qırılırdı ele bil. "Belke qızımıb
beyin inkişafı geri qalır?" kii
düşüncelere qapılır ve bu
sebebden de yaranan baş
ağrılarını sakitleşdirmek üçün
her gün 2-3 eded derman qebul
edirdim.
O soyuq mart axşamı sönmek
isteyen sobanın yanında qızıma
heca-heca oxumaq öyretmeye
çalışarken, onun bivecliyi olan-
qalan sebrii de tüketdi.
Qollarından tutub silkeledib ve
bapbalaca yanağına hele de
yadııma düşende utandığım bir
sille vurdum. Yanağı qıpqırmızı
oldu. Çaşqın, amma çox hirsli
baxdı üzüme. Ağlamamaq üçün
kiçik dodaqlarını tez-tez büzür,
baxışları qelbimin derinliklerine
doğru ox kimi irelileyirdi.
Sessizliyi men pozdum. "Niye?
Nazlı, qızım, axı niye? Niye
oxumağı öyrenmeye cehd
etmirsen?"
Bir anlıq dayandı, sonra sesini
bütün kin ve gücüyle "Çünki
men oxumaq istemirem" - deye
bağırdı. Eşitdiklerime inana
bilmirdim. Yüksek seviyyeli
tehsil alıb, gözel bir geleceye
sahib olacağını düşündüyüm
qızım, menim, men müellime
Emine Özgencin qızı "Oxumaq
istemirem" deye qışqırırdı.
Çaşbaş qaldım ve ümidsizcesine
"Niye axı?" - soruşdum.
"Çünki, men senin kimi oxuyub,
müellime olub, uşaqlarımı evde
tek qoyub işe getmeyecem,
işlemeyeceyem. Men sadece
ana olacam."
Qızım danışmırdı, ele bil meni
silleleyirdi. Başım fırlanır,
gözüm qaralır, bu sözlerin
doğurdanmı öz qızıma aid
olduğunu başa

[1] 2 >>