Ah bu ağılıma dolan menasız sözler...
Ne vaxt ağlasam, ne vaxt seni düşünsem gelirler...
Dağları deş deyerler,çöllere düş deyerler.Deyerler deyerler amma meni heç düşünmezler...

Göyden yağış yağardı yazda; dere kimi olardı şeherin küçeleri.Mense o yağışlarda islanardım. ..Kimse olmazdı küçelerde ve prospektlerde, tek men ve yağış...Pencerelerde mene gülenler, barmaqlarıyla meni işare edenler üzmezdi meni...Meni üzen tek sensizlik idi...

Seni axtarardı gözlerem, nedense seni göre bilmezdiler. Belke sen bu sonsuz pencerelerden birinde idin,belke de yağışı seyr edirdin.Yağışsa, meni seyr edirdi...

Ne yağışlar gördü bu gözler, ne yağışlar bu gözleri...Deli desen çaşmaram,çünki ne vaxt yağış yağdısa küçelerde menim ayaq seslerim eşidildi...

Belke bilmezsen,yağışında bir mahnısı vardı.Bilmem göresen onunda ağılında nazlı bir sevimlimi vardı...
Menimse ne bir mahnım vardı ne de üreyine toxunacaq bir gözel sözüm...Bir fit çalmağı bele bacara bilmedim,anladım ki öskürmek qeder asan deyilmiş...Bilirsenmi men hele barmaqlarımla fit çala bilmirem...
O yaz günü islanmaları ne tez gelib keçdi...
Ayaqqabılar köhneltdim,yolları köhnelde bilmedim....
Eger sonunda sen olsaydın en bitmez görülen yolları heç düşünmeden gederdim emin ol...

Hemişe seni axtardım dayandım,bilmezsen senden başqasına yar deye bilmedim...

Bilmirem, belke de seni heç göre bilmeyeceyem...
Bilmirem niye seni sevdiyimi söyleyirem? Bilmirem...
Yağış yağarken,küçeye niye atıldığımı bilmediyim kimi...

İndi bir yağış yağsa, men yene atılaram küçeye...Tekrar gelirsense mene,yene söyleyerem,seni sevirem deyerem...

Seni niye sevdiyimi soruşma menden...
Men biliremmi yağışı niye sevdiyimi...