O bu eve yeni gelin gelmiş, ele ilk günden qayınanası ile bir yerde yaşamağa başlamışdı. Ancaq çox keçmedi ki, qayınanası ile aralarında dava-dalaş başladı. Artıq evde ağız deyeni qulaq eşitmirdi. Dava-dalaşdan bezen gelin bir gün kendlerindeki Loğmanın yanına getdi ve derdini açıb danışdı. Loğman ona bitkilerden bir zeher hazırladı ve bunu her gün az-az qayınanasının yemeyine qatmağı meslehet gördü. Loğman heç kim şübhelenmesin deye, qayınanası ile xoş davranmağı da tapşırdı. Eve qayıdan gelin telesik “işe başladı”. Her gün qayınanası üçün cürbecür yemekler bişirir, tebii ki, bu yemeklere zeher qatmağı unutmurdu. Heç kim şübhelenmesin deye, onunla xoş reftar etmeye başlamışdı. Artıq qayınanasının da ona münasibeti deyişmişdi.
Vaxt keçdikce gelin narahat olmağa başladı. Hereketinden peşman olduğu üçün ne edeceyini bilmirdi. Bir gün yene Loğmanın yanına getdi. Artıq yegane arzusu qayınanasını ölümden xilas etmek idi. Loğman göz yaşları ile yalvaran geline baxdı ve qehqehe ile gülmeye başladı:
- Menim sene verdiyim zeher deyildi. Onun içinde adi otlardan başqa bir şey yox idi. Esl zeher ise senin üreyinde idi. Sen qayınananla xoş reftar etdikce o zeher de eriyib getdi. İndi o zeherin yerinde sevgi var...