kimin ise
lap astadan dediyi sozler eshidilirdi:
- Kendin Vicdani oldu.
- Olmedi, oldurduler.
- İnden bele bizim axirimiz nece olacaq? Her
sheyin itdiyi, haqqin ayaqlar altina atildigi bir
zamanda dogruyla-yalani, merdlikle-namerdliyi
bir-birinden kim sechecek?
İkinci adamin dinmemesi qebrin etrafindaki
adamlari Vicdan Hesenin olumunden beter
uzdu, qorxutdu.
Qeribeydi ki, bu zaman nazik, titreyishli bir
ses eshidildi:
- Vicdan hemishelik ole bilmez. Hech vaxt ole
bilmez, o, yene dirilecek!
Hami bu sese teref chevrilende mat qaldilar -
bu, Vicdan Hesenin nevesi Kamran idi. Hami da
sevinirdi ki, ne yaxshi kimse, ushaq da olsa, bu
sozu dedi. Hem de ele inamla dedi ki, hami
sakitleshib qebiristanligi terk etdi.
Alishla atasi da onlarin arasindaydi.
* * *
Kamran tezden durub yasemenin dibini qazirdi.
Alishin oglu Rehman da oyanmishdi ve chekine-
chekine Kamrana yaxinlashdi:
- Niye qazirsan dibini?
- CHixaracam.
- CHixaracaqsan? Niye ki?
- Ureyim bele isteyir. Bundan sonra rahat
olarsiniz.
- CHixarma, Kamran. Qoy qalsin.
Yasemenin koku, sachaqlari gorundu. Kamran
onu torbaya qoyub dalina atdi.
- Hara aparirsan?
- Aparib babamin qebrinin yaninda basdiracam.
Rehman da beli goturdu. Kamran bozardi:
- Mene ver.
- Yox, men de gedecem. Sen babanin ruhu, qoy
men de gedim.
Kamran dinmedi.
Onlar yasemeni Vicdan Hesenin bash terefinde
basdirdilar.
Duz besh gun sonra bir mocuze de bash verdi.
Vicdan Hesenin qebrinin yanindaki yasemen
chichekledi ve iri bir salxima chevrildi.
O gunden o qebir yasemen etirli qebir
adlandi.........

<< 1 ... 7 8 [9]