!-ci hisse
Proloq
Bir adsız eser var, onu menden başqa heç kes oxumayıb.
* * *
O getdi, etri otaqda qaldı...
Söhbetimiz beşce deqiqe çekdi:
—Olarmı?
—Buyurun.
Içeri boylu-buxunlu, şux qametli, gözel, cavan bir xanım girdi.
—Salam.—Astaca dillendi.
—Eleykessalam.
Men qalxdım:
—Eyleşin.
Ona kresloda yer gösterdim. Oturdu. Ve yaxası qırmızı köbeli ağ paltarının eteyini dizlerinin üstüne
çekdi. Böyürden düyünlenib ucları asıla qalmış ensiz kemeri de, hündürdaban zerif tuflileri de
qırmızı idi. Elinde göyümtül üzlü iki qalın defter tutmuşdu.
Ne deyeceyini fikirleşirmiş kimi uzun, qara kirpiklerini aşağı endirib xeyli susdu. Men ona diqqet
yetirdim. Gödek vurulmuş xurmayı saçlarına özünden xebersiz den düşmüşdü. Ancaq baxanda çox
növreste görünürdü. Yaşı, mence iyirmiden artıq olmazdı.
—Qulağım sizdedir, xanım qız.
Teravetli sifetinde bir uşaq mesumluğu vardı. O, başını qaldırıb, canderdi gülümsündü.
—Düzü... bilmirem neden, nece başlayım. Men...—Defterleri stolumun üstüne qoydu.—Icaze
verin, evvelce tanış olaq...
Azacıq dikelerek elini qabağa uzatdı:2
—Menzere.
Doğrudan, ele nazik çatma qaşları, badamı qara gözleri efsunlu bir menzere idi. Qönçe dodaqları od
tutub yanırdı.
—Salam Qedirzade.
—Men tanıyıram sizi. Eserlerinizin, belke de, hamısını oxumuşam.
—Diqqetinize göre teşekkür edirem.
—Bilirsinizmi, men... birinci defedir redaksiyaya ayaq basıram. Bele yerlerde heçolmamışam. Ne
üçünse sizi özüme mehrem sandım. Bu getirdiyim defterler de.. Qoyun, lap başdan danışım.
—Nece xetriniz isteyir... esla sıxılmayın...
Yanaqlarına xefif qızartı çökdü. Sağ birçeyinde ağarmış iki tel, arxaya hamarlanan ipek saçlarında
qoşa cığır salmışdı.
—Eslinde danışası bir sözüm de yoxdur. Tekce onu deyim ki, bu defterler menimki deyil, bir qızın
xatireleridir. Daha doğrusu, bacımınkıdır. Biz ekizik. Görseniz bir-birimize ne qeder oxşayırıq,
heyretlenersiniz. Amma talelerimiz bambaşqadır. O, yazıçı olmaq isteyir. Yaman da utancaqdır.
Bunu, özünden

[1] 2 3 ... 65 >>