gizli getirmişem. Xahiş edirem, vaxtınız olanda vereqleyin, baxın... Görün, deyermi
zehmetine üstünde işlesin, bu iki defterdeki ehvalatları bir hekayemi, povestmi şekline salsın...
—Memnuniyyetle oxuyaram. Ancaq deyin bacınıza utanmasın. Qoy, o da gelsin sizinle yanıma.
Yazısı haqqında danışıqlarımı eşitsin. Belke meslehetlerimde özü üçün faydalı bir şey tapdı.
—Baş üstde.—Menzere ayağa durdu..—Men gede bileremmi?
—Buyurun.
—Sağ olun.
—Xoş geldiniz.
O, qapıda yubanıb geri döndü:
—Ancaq... Telesmeyin, müellim. Haçan oxusanız, gec deyil.
Menzere çıxdı. Etri otaqda qaldı. Dehlizin parket döşemesinde qırmızı tuflilerinin dabanından
qopan tıqqıltı getdikce uzaqlaşdı... ve nehayet eşidilmez oldu. Meni qeribe, anlaşılmaz hissler
bürüdü. Ele bil yuxuda idim, men ayıldım, Menzere röyada qaldı.
Cildinde tek benövşe şekli çekilmiş birinci defteri açıb baxdım, göy mürekkeble aydın ve seliqeli
yazılmışdı. Lakin vereqler saralmışdı, ezilmişdi. Evvelinci sehifede, Fransa ekzistensialisti
Komyudan epiqraf götürmüşdü: “... Var olmaq, yaşamaq, ölüme doğru getmek demekdir.Ölüm3
mahnının son sözüdür. Biz, nece deyerler, ölüm cezasına mehkum olunmuş, ancaq hökmün ne vaxt
ve harada yerine yetirileceyini bilmeyen, yoldaşlarının ise her gün edam edildiyini gören kimsesiz
insanlarıq.” Sonradan, bu cümlelerin üstünden qelem çekilmişdi. Ondan aşağıda, qarışqa sırasına
benzer xırda setirler ise zerrebinsiz gücle oxunurdu:—“Men sevib-sevildiyimi derk etdiyim
zamandan bu xatirelerimi yazmağa başlayıram. Mehebbetsiz keçen günler ömür defterimin boş,
menasız sehifeleridir.”
Qızın vaxtaşırı qeyde aldığı, kiçik parçalardan ibaret her xatiresinin üstünde nimserlövhe evezi bir
benövşe şekli çekilmişdi; aşağısında da reqemler qoyulmuşdu. Tenhalıq ve meyusluq remzi olan bu
boynu bükük, zerif çiçeyi o, yeqin ki, sehifelerde nahaqdan sepelememişdi. Men çevirib ikinci
defterin sonuncu vereqine baxdım. Axırıncı benövşenin altında “46” yazılmışdı. Bir siqaret yandırıb
fikre

<< 1 [2] 3 4 ... 65 >>