isteyende arxadan sesledim:
—Pa, bes menim salamımı niye almadın?
Qapı çırpıldı. Dehlizin ortasında donub qaldım. Heyecandan dizlerim esdi. Hele atam, menim
Derya ile gezdiyimden xeberdar deyildi. Gör, onu bilseydi, neylerdi.
—Ma, deye metbexde nahar hazırlayan anamın yanına cumub gileylendim.—Atama yene ne olub,
mısmırığı yerle sürünür? Yoxsa... dünen eve gec geldiyim üçün sene de acıqlanıb.
Arvadın derdi açıldı:
—Demişdin axı, yubansam, zeng çalaram, sizi nigaran qoymaram... Bes niye bele edirsen, qızım.
Tek atan yox, men özüm de hövseleden çıxmışdım.
—Bağışla, ma. Teqsirimi boynuma alıram. Ikiniz de haqlısız.
Anamı sakitleşdirmek üçün ele bu etirafım kifayet idi. Qadın üreyi yumşaq olur.
—Daha qanını qaraltma, qızım. Eyleş, çayını iç, çöreyini ye.
O gün institutun heyetine girende tanış qızlardan, oğlanlardan yan keçirdim, onların üzüne
baxmaqdan çekinirdim. Ele bilirdim dünenden gözlerimin gilesinde Deryanın eksi qalıb.12
Vestibülde paltomu soyunurdum. Böyrümden kimse acı bir çimdek qopararaq, turac kimi
qıqqıldadı. Gülüşünden tanıdım: Fezile idi. Menimle bir fakültede üçüncü kursda oxuyan od
parçası, dilli-dilaver qız. Yetene yetirdi, yetmeyene daş atırdı.
Uşaqlar elinden zara gelmişdi. Hereye bir şebede edirdi.
Fezile al-qırmızı kofta, qısa, göy tuman geymişdi. Ayaqlarında qara, tor corab ve totuq baldırlarına
kip yapışan qırmızı, uzunboğaz çekme vardı. Zeferan rengine salınmış saçlarını oğlansayağı
vurdurmuşdu. Fezile gezeyen qız idi. Tezelikle Hesenağa adlı birisi ile eylenirdi. Son vaxtlar adet
etmişdi: danışanda müsahibini inandırmaq üçün sözünün başında, ayağında “Hesenağam ölmüşü”
deyirdi.
Indi o, meni görcek saqqız çeyneye-çeyneye, sürmeli gözlerini süzerek eyhamla dillendi:
—Aaz... seni tebrik!
—Ne münasibetle?—soruşdum.
—Özünü bilmemezliye niye qoyursan. Daha bize yox da...
Düzü, onun ne demek istediyini hele anlamırdım. Fezile çiyinlerini esdire-esdire, nazik qaşlarını
oynadaraq bic-bic gülümsedi:
—Aaz... dünen

<< 1 ... 9 10 [11] 12 13 ... 65 >>