yanındakı o Herkules oğlan kim idi?
...—
—Amma yaxşıca da yer seçmişdiniz özünüzçün, paxıllığım tutdu size.
—Başa düşmürem. Sen ne danışırsan, Fezile?
—Elbette... Serf elemir axı. Aaz.. lap dal cergede paltosunu çiynine salıb, bir qeşeng oğlanla yanaşı
oturan men idim?
Fezileni azdırmaq çetindi. Boynuma almağa mecbur qaldım:
—He... kinoda?
—Yox...hamamda.
Tutuldum.
—Sen de Hesenağayla gelmişdin?
Bu sözü eşidende qızı sanki ilan çaldı, ağzını eye-eye söylendi:
—Aaz... Hesenağanı itirib-axtaran kimdir? Allah vurmuşdu onu gündüzün günorta çağında,
goburnat bağında. Hüseynağanın ölmüşü, keçen hefte o gedenin başına bir oyun açmışam ki,
bundan sonra qelet eder qız tayfasına yaxın düşer. Men kinoya Hüseynağayla gelmişdim.—Bunu13
tanımırsan: professor Talışxanlının kiçik oğludur.—Fezile sağ elinin baş barmağını dikeldib, qabağa
uzatdı:—Şik!
Yaxşı ki, onu çağırdılar. Yoxsa yaxamdan el çekmeyecekdi.
.ıInstitutdan qayıdanda eve telesirdim. Derya zeng çalacaqdı. Yene atamın zehmi qelbimi sarsıtd...
“...Özün de gedende yerini anana yox, mene de!” —sözleri qulaqlarımda cingildedi. Bundan sonra
neyleyecekdim?!. Derya ile görüşmemek mene derd olardı. Sevgi nübarının dadını son iki-üçgünde
tezece tamsınmağa başlayırdım; heyatın, yaşamağın menası deyişmişdi, başqalaşmışdı menim üçün.
Bu terefden de qarşımda atam dayanmışdı. Yegane qızı olan meni naz-nemet içinde qayğı ve
nevazişle böyüdüb, boya-başa çatdıran doğma atam!
7
Metbexde oturub çay içirdim. Telefonun zengini eşidende celd öz otağıma yüyürdüm. Desteyi
ehmalca qaldırdım:
—Beli, kimdir?
O qeder astadan xeber aldım ki, çox güman sesim mikrafona yetmedi. Boğazımı arıtlayıb, bir de
tekrar soruşdum:
—Allo, kimdir?
—Menem.
Sehv etmemişdim. O idi.
—Derya?. Salam.
—Ne tehersiniz, Könülcan?
—Lap yaxşı. Bes siz?
—Men de. Neyleyirsiz evde?
—Heç... Institutdan indice gelmişem.
—Bu axşam ne işle meşğulsunuz?
—Derslerime hazırlaşacağam.
—Bes menimle görüşmeye hazırlaşmırsınız?
Bilmedim, ne deyem.

<< 1 ... 10 11 [12] 13 14 ... 65 >>