Canımı dişime tutdum:14
—Yox...
—Çox lengimerik.
—Mümkün deyil, Derya.
Onun sesi ciddileşdi:
—Yoxsa, incimisiniz menden?
—Xeyr... Incimemişem. Başqa sebeb var.
—Meni nigaran qoydunuz, Könül. Belke ucundan-qulağından deyesiniz...
—Sonra... Narahat olmağa deymez.
—Kefim pozuldu. Siz lap...
—Icaze verirem, mene “sen” deyin.
—Teşekkür edirem. Bes men sizi... seni haçan, harda görüm?
—Sabah zengleşib danışarıq.
—Ne deyirem ki... Salamat qal. Öpürem seni. Dud...dud... dud...
Deseyi qoydum. Utandığımdan ellerimle üzümü qapadım. “Öpürem seni.” Tek otaqda öz-özüme
pıçıldadım: “Men de.”
Atamın gözlerinden uzaq.
8
Seher heyetimizde Qönçebeyimle rastlaşdım. Meni görcek, mehribancasına qucaqlayıb bağrına
basdı, üzümden öpdü:
—Namxuda-maşallah, ne qeşengleşmisen, göyçek balam,—dedi.—Az qala tanımayacaqdım. Tfu!...
Tfu... Göz deymesin, böyümüsen... ete-cana dolmusan... Sifetin bedirlenib... Lap birden-bire
deyişmisen ey! Srağagün ayrı cürdün.
O, qadınlara mexsus maraqla geri çekilib mene diqqet yetirdi.
—Mermer bacı necedir, a?—deye anamı soruşdu.
—Yaxşıdır, Qönçebeyim xala. Siz ne tehersiniz?15
—Görürsen de... Bele. Babat. Derse gedirsen, he?
—Beli.
—Get. Göyçek balam, gecikersen. Yoldan eledim seni. Anan yeqin evdedir.
—Evdedir, beli.
Sözlü adama oxşayırdı.
—Xeyir ola?
—Bir deymek isteyirem ona. Balaca işim var.
Qönçebeyim azacıq uzaqlaşcaq arxadan meni çağırdı:
—Könül, göyçek balam...
Ayaq saxlayıb, geri döndüm.
—Yadımdan çıxdı deyim: Emin çox-çox salam-dua gönderdi sene.
Dodağımı dişlemeseydim, gülecekdim.
—Gönderen de sağ olsun, getiren de.
Qönçebeyimle anamın söhbeti yaxşı tutur. Bu gün de axşamadek oturub çay içe-içe hey
derdleşecekler.
Oğlu Emin mene xüsusi hüsn-reğbet besleyir. Bunu çoxdan duymuşam. Evveller yaxınlaşmağa
cüret elemirdi. Son vaxtlar açılışıb. Ancaq meni görende rengi deyişir. Sanki yanımda günahkardır.
Bildir ad günümde, anası ile bize gelmişdi. Mene mezeli bir hediyye getirmişdi. Balaca,

<< 1 ... 11 12 [13] 14 15 ... 65 >>