quyunun yanında oynamayacaqsan.
Günortanın istisinde bağın içine getmeyeceksen; qurd-quş sancar seni. Keçi kimi der-divara, ağaca
dırmaşmayacaqsan—yıxılarsan, xatada biz qalarıq...”
Heyetlerindeki qollu-budaqlı, uca çinardan uzun bir yellencek asılmışdı. O menim en çox
xoşladığım eylence idi. Soruşdum: “Quyhaquya da minmek olmaz?” Güldü. Gödek hörüklerimin
ucundan tutub dartdı: “Olar. Ancaq berk yellenme.”
Sonra... sonra men bir günün içinde delicesine Emine vuruldum. Ele vuruldum ki, özüm-özümü
tanıya bilmedim. Tezlikle bağdan şehere qayıdacağımı, ondan uzaqlaşacağımı fiirleşende meni keder
bürüdü, qeme batdım, az qala hönkürüb ağlamaq istedim. Başa düşmedim ki, o sevgi idi, ne idi,
üreyime hardan yol tapmışdı, bütün vücudumu lerzeye getirmişdi, meni aciz, iradesiz bir qıza
çevirmişdi. Eminin ise münasibetinde zerre qeder dönüş görmürdüm.
Geceler yatanda, yerimi anamla Qönçebeyimin aasında salırdım; uzanırdım, gözlerimi qaranlıq
göylerde işıldaşan ulduzlara zilleyirdim, hey... baxırdım. Bezen xoruz banınadek kirpik çalırdım,
ayla danışırdım, ulduzlarla pıçıldaşırdım. Bele vaxtlarda Emin meni çağırsaydı, yerimden çeyirtke
tek sıçrayıb yanına qaçardım. Hara deseydi, sevincek gederdim. Seheredek onunla el-ele verib, yalın
ayaqlarımla dünyanı dolaşardım, yorulmazdım.
Şehere gelmeyimize birce gün qalmışdı. Men yellencekde oturmuşdum, asta-asta yırğalanırdım.
Xeyalım uzaqlarda gezirdi. Birden onun—Eminin sesini eşitdim: “Könül!” Dik atıldım. Hay verdim:
“Beli.” O, bağın içinden gelirdi. Bir nimçe üzüm dermişdi. “Darıxmırsan, şeytan qız?” Qaldım, ne
deyim.
Emin elindeki nimçeni çarhovuzun qırağına qoyub soruşdu: “Qaçsam, tuta bilersenmi meni?”
Qelbime şadlıq doldu: “Ele tutaram...”
“Başladıq!” Emin evvel sağa qaçdı, ardınca cumdum. Sonra zennimi azdırmaq üçün sola buruldu...
dala qayıtdı. Men qollarımı geniş açaraq yüyürdüm, ona yetmeye can atdım. Ele bildim Emini
tutsam, o hemişelik özümünkü olacaq.
Ancaq arzuma çatmadım. Evlerinin dalındakı

<< 1 ... 13 14 [15] 16 17 ... 65 >>