heyva ağaclarının arasından keçende büdreyib
yıxıldım... bileyim cızıldı...17
Hemin yerden ki, dünen Derya öpmüşdü.
Emingilin bağlarından qayıdanda üreyimde baş qaldıran hissleri nadir, qiymetli bir töhfe kimi
şehere getirdim. Lakin... çox saxlamağı bacarmadım. Nece fövren vurulmuşdumsa Emine, elece de
tez unutdum. Ve anladınm ki, menim o mehebbet sandığım hercayi duyğuların şıltaqlığından başqa
bir şey deyilmiş...
3-cu hisse
10
Son keçdiyimiz behsi özlüyümde tekrar ede-ede gedirdim: “... Insan kellesinin beyin hissesi sekkiz
sümükden ibaretdir. Onlardan dördü tekdir—ense, esas, alın ve xelbir sümüyü. Ikisi ise cütdür;
tepe sümüyü, gichah sümüyü. Alın, ense, tepe ve gichah sümüklerinin bir hissesi kellenin qapağını,
yerde qalan sümükler kellenin esasını teşkil edir.”
Instituta haçan gelib çatmışdım, bilmedim. Qabaqda, küçenin tininde mavi bir “Volqa”
dayanmışdı.Men yaxınlaşanda maşının qapısı açıldı, Derya aşağı düşdü.Sen deme, bu onunku idi.
Salam verib, el tutdu, kefimi soruşdu.
—Biz ki sözleşmişdik men dersden qayıdandan sonra görüşek.
—Eledir... Ancaq o vaxtadek üreyim dözmedi. Senden nigaran qaldım, Könülcan. Telefonda da
soyuq danışdın.
Deryanın bu qayğıkeşliyi meni ele heyecanlandırırdı ki, ona teşekkür etmeye aciz qaldım. Açdım
maşının dal qapısını, eyleşdim.
—Getmirem bu gün instituta!—dedim.
O da sükanın arxasında oturdu:
—Hara sürüm?
—Hara xetrin isteyir.
Maşın yerinden terpenende Derya qarşısındakı kiçik aynadan mene gülümsündü.
—Al, bunu tax gözüne,—deye azacıq uzaqlaşcaq o, döş cibinden çıxardığı qara şüşeli eyneyini
çiyninin üstden mene uzatdı:
—Niye ki?—soruşdum.
—Tanımasınlar seni.18
11
Otağımın gündoğara açılan penceresinden xoşüzlü bir seher gülümseyir. Yuxudan xeyli vaxtdır
oyanmışam. Ancaq qalxmaq istemirem, yer demi alıram. Gözlerimi yummuşam—dünenki
ehvalatları xatırlayıram. Daha doğrusu, görürem. Derya ile şirin söhbetlerimizi, dalğaların şırıltısına
qarışan qehqehelerimizi eşidirem. Bu tesevvür sanki

<< 1 ... 14 15 [16] 17 18 ... 65 >>