düneni geri qaytarıb ikinci kere tekra edir
menimçün.
Biz Bakıdan çıxınca yaxın kendlerin darısqal, yöndemsiz yollarından keçirik. “Qayaaltı” deyilen...
sarı qumlu, nehayetsiz bir sahile gelirik. Etrafın genişliyi, havanın saflığı üreyimi ferehlendirir.
Yayda denize çimmeye axışan adamlarla dolu olan bu ses-küylü yerler indi tamam sakit ve
kimsesizdir. Tekce qağayılardır sahilin de Xezerin de sakinleri.
Derya suyun qırağında maşını bir dövre süretle fırladıb, saxlayır, tekerler, lepelerle ütülenmiş yaş
qumun üstünde naxışlı çevreler cızır. Xeber alıram:
—Sen ele niye eledin?
Men de Deryaya “Sen” deyirem. “Siz” onu menden, meni ondan uzaqlaşdırır.
Maışından enirik. Derya yerdeki, ikiqat haşiyeli çevreye baxıb, sualıma cavab verir:
—Bunun içerisinde bir gözel qızın şeklini salacağam.
Deniz uğuldayır. Sahile qoşun-qoşun hücum çeken dalğalar şahe qalxır, qağayılar qanadlarını sulara
çırpır.
Ikimiz de susuruq.
Bayaq yolda Derya srağagünkü meyusluğumun sebebini öyrendikde qeribe bir söz dedi: “Eger
menimle bele görüşmeye atandan ehtiyat edirsense, onun çaresi asandır: elçi göndererem,
nişanlanarıq.”
—O şeklini çekmek istediyin qız kimdir?—soruşuram.
Derya zarafatı başa düşür. Qolunu boynumdan aşırıb, çiynimi ovcunda sıxır.
Ilhama gelmiş şairlere teqliden üzünü denize tutub deyir:
—O qızın qaranquş qanadları tek zerif, qara, çatma qaşları, uzun, sız kirpikleri var. Gözleri efsunlu
ve cazibedardır. Dodaqları hemişebahar qönçesidir. Alnı, yanaqları, çenesi, boğazı hamardır, ele bil
ağ mermerden yonulub. Qedim yunan esatirlerindeki gözellik ilahesinin burnu kimi düz ve sivri
burnu var. Xurmayı ipek telleri çiyinlerine qederdir. Cennet sinesinde bir cüt...
Men elimle onun ağzını qapayıram.19
—Besdir...
Maşına söykenerek belece yanaşı dayanırıq.
Qarşıda, denizin üfüqlere qovuşduğu uzaqlarda yelkenli bir qayıq üzür. Dalğalı suların köksünde
yırğalandıqca gah dikelir, gah batır, görünmez olur. Men, uşaqlıqda ezberlediyim Ler
montov şerinin

<< 1 ... 15 16 [17] 18 19 ... 65 >>