misralarını Xezere oxuyuram:
“Ağarır mavi dumanlıqda qerib bir yelken.
O qerib yelken uzaqlarda bilinmez ne arar...”
Sonrakı misraları Derya dilimden qapır. Iftixar duyğusu ile çevrilib ona baxıram. Boyumuz bir
beraberdedir.
Ele memnunam ki... Köksüm de deniz kimidir. Qalxır... enir. Bilseydim, tekce bu deqiqeleri
yaşamaq üçün doğulmuşam, ömrümün bele gödekliyinden şikayetlenmezdim.
Derya çiynimi buraxır, bedenim üşürgelenir.
O, kiçik bir taxta parçası tapıb, cızdığı çevrenin içerisine girir. Hamar qumun üstde elini sağa-sola,
aşağı-yuxarı gezdirerek eyri xetler çekir. Hem de ehtiyatla hereket edir ki, ayaqlarının izi ora
düşmesin.
Onca deqiqe keçmemiş men yerde böyük eksimi görünce onun bacarığına heyretlenirem.
Derya dikelib, kenara adlayır, boynunu yana eyerek gözlerini qıyır, çekdiyi resme diqqet yetirir ve
emelinden razı teki qürrelenir.
—Oxşarı varmı sene, Könül?
—Lap eynile men özümem!—deyirem. —Ancaq... heyf zehmetinden! Pozulub gedecek...
—Canın sağ olsun. Birce defe baxdınsa, kifayetdir. Qoy pozulsun. Orijinalı ki, üreyimdedir...
Sonra Derya maşında oturub, meni yanına çağırır. Meqsedini duyuram: öpmek isteyir. Çekilib bir
qıraqda dayanıram. O, aşağı enib, penceleri üstde oğrun-oğrun yaxınlaşaraq, arxadan meni tutmağa
çalışır. Qaçıram... Ucadan güle-güle maşının dövresinde fırlanıram. Derya da ardımca yüyürür...
Emingilin bağlarında da belece oynadığımız yadıma düşür. Bir anlığa qelbim kederlenir ve tez de
keçir.
Ikimiz de dururuq. Nefesimizi deririk.
—Tutacağam!—deyir Derya.
—Tuta bilmeyeceksen!—deyirem.20
—Baxarıq!
—Baxarıq!
Derya qefilden ireli atılır, men yene götürülürem...
Yorulduğumu hiss edince celd maşına tepilib içeriden qapıların dördünü de bağlayıram... Derya
veziyyeti bele görcek tez elini cibine salıb qurdalanır. Ancaq nahaq yere! Açarlar maşının
üstündedir...
—Zehmet çekme! Bax... Bax... bunları axtarırsan?—deye açarları çıxarıb zencirinden tutaraq
pencerenin qabağında yelledirem, şüşenin arxasında ona acıq

<< 1 ... 16 17 [18] 19 20 ... 65 >>