verirem...
Bu esnada anamın sesi meni diksindirir:
—Könül, qızım, besdir yatdın, dur, el-üzünü yu, naharını ele...
Men Deryadan da, denizden de ayrılıram. Elimdeki zencirli açarlar yoxa çıxır...
Şeklim de sahilin qumsallığında qalır...
12
Men lap uşaqlıqdan bedii kitabların aludesi olmuşam. Elime keçen şerleri, romanları gece-gündüz,
döne-döne oxumuşam, yorulmamışam. Mütalieye acmışam—çörek kimi, susamışam—su kimi.
Kitablar meni yaxın-uzaq keçmişlere aparıb—sevindirib de, kederlendirib de; tebieti, iqlimi tanış
doğma elleri, yad, qürbet ölkeleri gezdirib, qeribe insanlarla rastlaşdırıb kitablar. Bu qiyabi
seyahetler zamanı heyatda mesud, bextever yaşayanları da, ezab-eziyyet girdabında çapalayanları da,
sevgisinde vüsala yetenleri de, hicran ateşinde qovrulanları da görmüşem.
Men kitabları müqeddes sanmışam, her sözüne, kelmesine inanmışam; müelliflerini ise peyğember
tesevvüründe zenn etmişem. Bezen ele tesirlenmişem ki, özüm de yazmaq hevesine düşmüşem,
ancaq bacarmamışam...
Sonralar, nisbeten ağlıkeser çağlarımda hekaye namine bir neçe hadise quraşdırmışam. Lakin
utandığımdan heçkese göstermemişem. Saxlamışam kitablarımın arasında, vereqler xezan
yarpaqları tek saralıb, solub... Onlardan biri de Emingilin bağlarından qayıdan axşamı yazdığım
“Qız—benövşe” ehvalatıdır.
Bir ara az qalmışdı redaksiyalara aparacaqdım. Yaxşı ki, cesaret elemedim. Xeber tutsaydı Emin, indi
xecaletden üzüne nece baxardım?
Açığını desem, o yazı bu gün başqalarına menasız da görünse, menim üçün öz qiymetini itirmeyib.
Cırıb atmağa heyfsilenirem, elim gelmir. “”Qoy dursun, mene maneçilyi yoxdur ki!”—fikirleşirem,
hele de saxlayıram.
...Bahar feslidir ...21
Çölde tenha benövşe bitir... Bir oğlan onun yanından etinasız ve laqeydlikle ötür. Benövşe ise
derilmek, oğlanın üreyinin üste sancılmaq isteyir... Müyesser olmur. Bu hesret benövşenin zerif
qelbini incidir, boynu qüsseden büküle qalır...
Benövşe—qızdır, qız—menem, oğlan da Emindir...
Orta mektebi qurtardı.

<< 1 ... 17 18 [19] 20 21 ... 65 >>