daldım.Lakin ne qeder cehd etdimse, aça bilmedim bu sirri. “46 benövşe”—deye yene birinci
defterin ilk sehifesine qayıtdım.
O axşam evde başqa bir iş görmedim, ancaq mütalie etdim. Gece yarıyadek yalqız otağa qapılıb
oxudum... oxudum... Adı Könül olan bir qızın—Menzerenin ekiz bacısının heyat yollarında onunla
beraber addım-addım gezdim... dolaşdım.
Birinci Defter
1
Mehebbet gözegörünmez, sehrli bir quşdur; adamı qanadlarına alıb göylere uçurur, bu alemden çox
uzaqlarda olan ikinci dünyaya aparır. Orda çekdiyin ezab, eziyyet de seni sermest edir, neşelendirir;
her şey öz adiliyinden çıxıb gözelleşir. Seherler qızaran üfüqler, doğan güneş, geceler laciverd
semada süzen ay, sayrışan ulduzlar, tebietin qoynundakı meşeler, denizler, dağlar, şelaleler, güller,
çiçekler o qeder menalı ve möcüzeli görünür ki, tamaşasından doymursan. Hele bütün varlığını,
ixtiyarını serancamına verdiyin oğlan, qış nağıllarından gelmiş müdrik, cesur bir qehremana dönür
senin üçün. Onun görüşlerinde özünü insanların en bexteveri sanırsan. Isteyirsen o, daima seni
oxşasın, ezizlesin, öpsün ve hetta herden incitsin de. Bele anlarda unudursan, dünyada ne
var—hamısını; müqeddes bir menanın secdesinden ayrılmırsan. Düşünürsen ki, damarlarında qan
deyil, ülvi mehebbetin pak duyğuları cereyan edir ve sen bundan xoşhallandıqca xumarlanırsan,
efsanevi bir alemin çekisizlik şeraitinde qov kimi yüngül olursan... Nehayetsiz fezalarda uçursan...
Beli. Bu saat men Könül de eleyem. Ne yerdeyem, ne göyde. Qerarım yoxdur. Bilmirem üreyimin
çırpıntısını nece sakitleşdirim. Etiraf etmeliyem ki, bu narahatlıq mene hem de lezzet verir. Ne
üçünse, sebebini anlamıram: “Derya!”—deye ucadan çağırmaq, qehqehe çekmek, uşaq teki atılıbdüşmek isteyirem.
2
Bu gün yazı stolumun siyirmelerini seliqeye salanda, elime şagird defterinden qoparılmış qoşa vereq
bir kağız keçdi. Bu, tibb institutunun qebul komisiyasına verdiyim tercümeyi-halın sureti idi.4
“Men, Könül Murad qızı Kazımbeyli min doqquz yüz

<< 1 2 [3] 4 5 ... 65 >>