Qışın ilıq günorta nefesi qismen soyumuşdur. Şeffaf, mavi göy
qübbesine ağ tül kimi param-parça buludlar sepelenib. Şeherin quzeye baxan pencerelerinde
şölelenen alov rengli şefeqler göz qamaşdırır.
Men institutdan çıxmışam, ancaq eve telesmirem. Elimde, kitab dolu portfel sahil küçesine teref
addımlayıram.
Darıxıram, heyatımda nese çatışmır. Hemsöhbetmi, musiqimi, eylencemi, könlüm ne isteyir, özüm
de bilmirem. Divarlara yapışdırılmış solğun afişalara öteri nezer salıram. Onlardakı zövqsüz şekiller,
yazılar rengbereng, tamaşalar, konsertler ise köhne, tekrar ve yekneseqdir. Gözüm de, üreyim de
tezelik axtarır.
“67-nin sergisi”—bu al-qırmızı başlıqlı elanı oxuyunca ayaq saxlayıram: yaxındakı muzeyde müasir
ressamların, heykelteraşların eserleri qoyulub.
“Gedib baxacağam”—deye istiqametimi deyişib ora yollanıram.
Fasadı qoşa sütunlu böyük binanın vestibülünde soyunuram. Yuxarı qalxıb salonları bir-bir...
gezirem.
Resmler...heykeller...büstler cürbecürdür—canlıları da var, ölüleri de. Sergi yenice açılıb, adamla
doludur. Havası istidir. Lakin mücerred, anlaşılmaz şekiller asılan otaqlar boşdur, soyuqdur.
Bayaqdan onu da hiss edirem—qıvrımsaçlı bir oğlan kenardan mene çox diqqetle baxır, yeqin
kimese oxşadır. Ehemiyyet vermirem. Özümü görmemezliye qoymuşam.
Xezer sahilindeki qara-boz qayalıqları, Abşeronun yaşıl bağlarını ve yastıyapalaq yöndemsiz evlerini
tesvir eden menzerenin önünden etinasız keçe bilmirem. Bu yerler mene tanış, doğma görünür.
Emini xatırladır. “Bax... Könül, quyunun yanında oynamayacaqsan. Günortanın istisinde bağın içine
getmeyeceksen—qurd-quş sancar seni. Keçi kimi der-divara, ağaca dırmaşmayacaqsan—yıxılarsan,
xatada biz qalarıq...” Delisov uşaqlıq çağlarım uzaqda qaldı...
—Bağışlayın...—deye arxadan qulağıma deyen ses meni fikirden ayırır. Geri döncek yene hemin
qıvrımsaçoğlanı görürem.
—Buyurun.23
O, ayaqlarını cütleyib, qarşımda hörmetle tezim edir:
—Üzr isteyirem... Siz neftçi Muradın qızı deyilsiniz?
“Bu menim

<< 1 ... 19 20 [21] 22 23 ... 65 >>