atamı hardan tanıyır?”
Deyirem:
—Beli.
Oğlan rahatlıqla köks ötürür, ehmalca başını esdirerek gülümsünür.
—Ele bunu soruşacaqdım... Zennim meni aldatmayıb.
Men hele heçne anlamıram.
—Beyendinizmi kişinin obrazını?
—Hh... Bilmirem siz hansı kişini deyirsiniz?
Oğlan duruxur:
—Zehmet olmasa bura gelin.
O meni içeri salona aparıb, küncde üzü işığa qoyulmuş yeke bir büstü gösterir.
—Bunu görmemisiniz?
Baxan kimi atamı tanıyıram. “Pa!”—deye iradesiz pıçıldayıram. Büstün böyründeki xırda yazılar
gözüme sataşır: “Derya Zekizade.”
—Haçan düzeldibler bunu? Heçxeberim yoxdur...
O dinmir.
—Men bu heykelteraşın adını eşitmişem.
Oğlan yene bayaqkı teki ayaqlarını cütleyib, hörmetle tezim ederek elini ireli uzadır:
—Ele ise tanış olaq: Derya Zekizade. Bu iş menimkidir...
—Sizinkidir?!—deye men sövqi-tebiile onunla el tuturam ve oğlana öteri bir nezer fırladıram.
—Heçgözlemediyim halda sevindirdiniz meni...
Büst eynile atamdır, geniş alnı, çatılmış qalın, pırpız qaşları, ciddi baxışları, çökük ovurdları, çenesi,
dodaqları, bığları hamısı, hamısı onunkudur.
Derya izahat verir.24
—Mene xarakterik bir neftçi obrazı lazım idi. Çoxdandı gezirdim, axtarırdım... Axırıncı kere
medene gedende tesadüfen Murad emi ile rastlaşdım. Kişinin sifetine baxan kimi dedim: “Tapdım!
Ele budur!”—O, azacıq susub qısıla-qısıla sözüne davam edir:—Amma, xetrinize deymesin, Könül
xanım, yaman tündmecaz atanız var. Onu dile tutub beş-altı defe emalatxanama aparınca anadan
emdiyim süd burnumdan gelib...Her seansda da yarım saatdan artıq oturmayıb.
Özümden xebersiz şadlıqla qehqehe çekirem:
—Siz ki onu yola getirmisiniz, qehremansınız, deyirem.—Atam bu barede evimizde bir kelme de
danışmayıb.
Derya umu-küsü eleyir:
—Heçgelib heykeline de baxmayıb.
Söhbetimiz kesilir. Susuruq. Nezerlerimiz ani olaraq qarşılaşır. Duyuram, Derya nese demek isteyir,
gözleri gülür. Ancaq ürek elemir. Sonra eyhamla dillenir:
—Yaxşı ki, bu gün muzeye geldim...
Soruşuram:
—Siz? Men?
—Ele ikimiz

<< 1 ... 20 21 [22] 23 24 ... 65 >>